-
Dzień dobry. Witajcie na kursie historii internetu, technologii i bezpieczeństwa. Nazywam się Charles
-
Severance i będę Waszym instruktorem podczas tego kursu. Zacznijmy więc od razu.
-
Może od tego, kto według mnie powinien wziąć udział w tym kursie? Oczywiście odpowiedzą jesteś Ty,
-
Ty powinieneś wziąć udział w tym kursie. Ponieważ każdy powinien wziąć udział w tym kursie.
-
Sieć, której dotykamy i której używamy jest z nami tak właściwie przez cały czas. Oczywiście, jeśli
-
oglądacie ten wykład, oglądacie go przez internet. Jak
-
to wszystko działa? Kto to stworzył? Wiecie, to nie urosło tak sobie na drzewach.
-
To ludzie to zbudowali, prawda? A my będziemy rozmawiać o rzeczy wysoce technicznej.
-
O prawdopodobnie najbardziej skomplikowanym zadaniu inżynieryjnym, za jakie ludzkość kiedykolwiek się zabrała. Nie
-
będziemy jednakże rozmawiać o tym z perspektywy matematyki i nie będziemy także rozmawiać
-
z perspektywy programowania. Mam na myśli, naprawdę, że nie będziemy, nie będziemy naciskać
-
na Was na żadną z tych rzeczy. Będziemy rozmawiać o naprawdę fajnych technicznych sprawach, spotkamy
-
naprawdę fajnych ludzi, jednak to nie jest kurs techniczny. Jest to kurs o
-
słuchaniu, rozumieniu i krytycznym myśleniu o ludziach, którzy stworzyli internet
-
takim, jaki jest. Będziemy wyjaśniać pewne rzeczy i zachęcać Was
-
do refleksji nad nimi. Tak więc, zawierać to będzie trochę historii mówionej. Historii
-
mówionej, ja jaką zgromadziłem. Oraz także historii, jaką zgromadził Richard Wiggins, mój współ-gospodarz
-
w moim show telewizyjnym, zaczynając w latach 90'. Po dzień dzisiejszy mogę
-
kontynuować zbieranie tego. I nadal przepytywać ludzi, którzy dokonali niesamowitych
-
rzeczy w internecie. Na przykład, czego potrzebowałeś? Jak to działało? O czym
-
myślałeś? To było innowacyjne. Co, co poszło nie tak? Prawdziwa historia jest nieco niepoukładana.
-
Prawdziwa historia nie jest tak prosta, jak 30-minutowy odcinek specjalny PBS [*Publiczna Usługa Nadawcza, amerykańska sieć 350+ stacji publicznej TV]
-
chciałby, żeby czasem był. To jest w pewnym sensie zabawna telewizja. Będziemy faktycznie wysłuchiwać relacji
-
ludzi, słuchać ich nieco dłużej. Nie mamy zamiaru streszczać
-
wszystkiego w dwuminutowe segmenty. Będziemy słuchać tych ludzi. Potem
-
będziemy zadawać ważne pytania dotyczące tego, co myślimy o sposobie, w jakim ci ludzie
-
mówią o tych innowacjach. A potem zaś w drugiej części zajęć zajmiemy się poważnie tym,
-
jak działa internet. Nadal omijając jakiekolwiek programowanie, technologię
-
czy też cokolwiek skomplikowanego. Będziemy tak jakby korzystali z prostego zestawu metafor,
-
jakie będziemy w stanie wymysleć, aby wytłumaczyć architekturę internetu.
-
Będziecie zaskoczeni ilością materiału, jaki rozumiecie. Tak więc, zawsze
-
lubię zaczynać pierwszy wykład mówiąc trochę o sobie, żebyście mogli mnie poznać.
-
Jestem profesorem w Szkole Informacji Uniwersytetu Michigan. Szkoła
-
Informacji bada wiele rzeczy. Bada tematy związane z nauką społeczną, danymi
-
i IT [*technologia informacyjna], tak więc lubimy mówić, że Szkoła Informacji bada
-
technologie informacyjne łączenia ludzi w bardziej intreresujący sposób.
-
Jako członek wydziału napisałem kilka książek. Jestem także w sieci i możecie
-
śledzić mnie na Twitterze. Dużo podróżuję. Kto wie, może, może podczas
-
tych zajęć wyląduję w Waszym kraju albo Waszym mieście i, i kto wie, możemy coś
-
razem zrobić. Więc, jeśli tylko chcecie, nie krępujcie się śledzić mnie na Twitterze. Jestem, jestem zawsze
-
na Twitterze. Tak więc, główną cechą tych zajęć są filmy, przede wszystkim w pierwszej połowie,
-
gdzie będziemy mówić o historii. Naprawdę byłem szczęściarzem w 1995 roku. Naprawdę,
-
większość ludzi powiedziałaby, że internet i sieć wystartowały
-
z sektora akademickiego w okolicach 1994 roku. I w roku 1995 prowadziłem program telewizyjny.
-
Był on sponsorowany przez telewizję kablową TCI, dzisiaj jest to już nieistniejąca firma, ponieważ
-
została ostatecznie pokonana, tak myślę, przez AT&T. Jednakże do 1995, od 1995
-
do 1999, ja i mój współ-gospodarz Richard Wiggans, biegaliśmy wszędzie z kamerami,
-
jeździliśmy na konferencje i robiliśmy różne rzeczy. Stawialiśmy ludzi przed kamerą, znanych ludzi,
-
którzy czegoś dokonali. Jeszcze w połowie lat 90' internet nie był tak wymyślny
-
i tak popularny, jak jest teraz, więc bez trudu odnajdywaliśmy tych ludzi, a oni
-
zawsze chętnie z nami rozmawiali. Tak więc, posługując się ich językiem, byliśmy innowacyjni.
-
Tak więc, ludzie na tym slajdzie... Po jednej stronie, mamy tutaj Tima Burnersly. Tim
-
Burnersly jest wynalazcą WWW [*system informacyjny umożliwiający publikowanie informacji], spotkamy go później
-
podczas wykładu o historii. Teraz, spójrzmy na faceta imieniem James Wells.
-
Był on jednym z twórców Real Audio [*format kompresji dźwięku]. Żeby w pewnym stopniu podać Wam
-
idee, które mną prowadziły. To naprawdę mnie zainspirowało -- ludzie,
-
którzy mieli naprawdę niesamowite ścieżki myślenia w tym całym internecie, którzy dopiero co
-
zaczynali, tak więc tutaj mamy Real Audio Jamesa Wells'a. ""Mamy około
-
700 000 ludzi, którzy ściągnęli odtwarzacz w ciągu ostatnich sześciu
-
miesięcy, w proporcji około 250 000 na miesiąc, tak więc jeśli użyjemy trochę matematyki możecie sobie wyobrazić, że
-
w trakcie następnych sześciu miesięcy, będzie wiele milionów ludzi słuchających oraz
-
dziesiątki tysięcy ludzi produkujących. Pozwala to na zastosowanie pomysłu, który nazwaliśmy narrowcasting [*alternatywa dla broadcastingu].
-
Oznacza to użycie informacji w mało kosztowny sposób i przekazanie jej
-
do konkretnych punktów docelowych. Innym użytkownikiem Real Audio
-
jest system edukacji. Mm-hm. Wiecie, nauczanie na odległość. Możliwość
-
udostępniania środowiska uczenia się, w czasie i przestrzeni."
-
To był Real Audio Jamesa Wells'a. On ma wielkie idee, jedną z rzeczy, jakie widzieliście w tym filmie był
-
modem. Widzieliście małe mrugające światełka. To dane przesyłane tam i z powrotem.
-
I, i wiecie, w 1993, 1994, 1995 używaliśmy modemów o prędkości 28 kilobitów. Wiecie, kiedy Wy,
-
kiedy używacie swoich fikuśnych telefonów i zasięg schodzi Wam do Edge. To oznacza 128 kilobitów i,
-
i, myślicie, że to okropność. Cóż, w 1992 roku używaliśmy 28 kilobitów,
-
co jest jedną trzecią, jedną czwartą tego, czym dzisiaj jest Edge, i to było, było niezbyt dużą
-
przepustowością, jednak nawet z tym, James Wells miał swoje wyobrażenie, że mógł
-
ścisnąć nauczanie w malutkie pliki audio i ludzie mogli brać udział w wykładach audio
-
wszędzie na świecie. To tak właściwie mnie zainspirowało i stało się moimi badaniami.
-
Tak więc zacząłem nauczać, używając technologii bardzo podobnych do tych
-
dostępnych dzisiaj, jednak mniej skomplikowanych. Stworzyłem pewien program, nazwany Synchomatic,
-
który w 1996 roku wysyłał zarówno slajdy, jak i audio. Widzicie tę
-
moją przerażającą fotografię, tę przerażającą fotografię mnie siedzącego tutaj? Ach,
-
ten facet tutaj wygląda trochę strasznie. To było moje zdjęcie, nie mogliśmy
-
przesyłać filmów. Mogliśmy przesyłać tylko audio, ponieważ połączenia w 1996 roku
-
były tak wolne. Ale za to program wysyłał slajdy. Tak więc prowadziłem zajęcia, nagrywałem audio i przerzucaliśmy
-
slajdy, i nie było żadnego rysowania po ekranie czy też innych fikuśnych rzeczy. I, i
-
wtedy w 1999 roku, zmieniłem pracę, przeszedłem z jednego uniwersytetu do drugiego i napisałem
-
następną rzecz. Nazwałem to Clip Board i było to tak właściwie
-
coś podobnego, do rzeczy używanych przez nas teraz, poza tym, że to, co używamy dzisiaj
-
jest znacznie bardziej skomplikowane, chociaż można było tak właściwie rysować, przesuwać,
-
zmieniać slajdy tam i z powrotem, był też wskaźnik i można było wpisać tekst
-
na suwaku, stworzyć puste miejsce. Doprowadziłem do tego, że ten program działał i chciałem przekazać to
-
Apple'owi. Stworzyłem to na maszynie Apple'a i chciałem oddać to Apple'owi
-
w 1999. A oni tego nie wzięli. No, ale teraz podobne programy, jak Screenflow czy
-
Camtasia. I mnóstwo innych rzeczy, które robią to samo.
-
Ten, ten moment, kiedy siedzę przed TV i widzę tego faceta mówiącego
-
o przyszłości edukacji przez internet. To naprawdę
-
skłoniło mnie, żeby przejrzeć szereg rzeczy do zmiany w moich badaniach. Z obszaru,
-
który wtedy był przetwarzaniem danych o wysokiej wydajności. Tak więc wiecie, siedzę sobie. Siedzę
-
przed TV i widzę, że edukacja może być dobrą sprawą. Natychmiast wychodzę
-
i wymyślam to coś nazwane Syncomatic, a potem wymyśliłem to coś nazwane Clip Art.
-
Klik. Tak więc ClipBoard, to było w okolicach 1999, a potem nie mogłem nikogo przekonać
-
do tego pomysłu używania tego. Mam na myśli, teraz jest to oczywiste, że w tym momencie tego używamy,
-
ale ja się trochę sfrustrowałem i zdecydowałem, że to, czym będę się zajmować, będzie pracą
-
nad systemem zarządzania nauką, Sakai. Niektórzy z Was mogli kiedyś używać Sakai
-
jako system zarządzania nauką. Byłem głównym architektem projektu Sakai
-
i kontynuowałem pracę nad systemem zarządzania nauką Sakai.
-
Zdałem sobie sprawę, że Sakai zdobyło tylko 2 czy 3% rynku. Wtedy
-
zdecydowałem, że będę pracować nad współpracą pomiędzy systemami
-
zarządzania nauką, z tym sekretnym zamysłem, że do tych systemów zarządzania nauką
-
podłączę materiały takie, jak moje nagrane wykłady. Tak więc wtedy
-
spędziłem kilka lat, od 2007 do 2010, 2011, 2012 w IMS, które jest
-
organizacją kreującą standardy. I jest to
-
trochę ironiczne, że w efekcie siedzę tutaj, piętnaście lat później i Was uczę,
-
przy użyciu tej naprawdę świetnej, niesamowitej technologii zwanej Coursera. Ponieważ to
-
naprawdę, naprawdę było moją wizją, jaką miałem. I jestem naprawdę
-
podekscytowany pracą z Courserą. Tak więc, mam także swoje alter ego zwane Dr Chuck.
-
Większość moich studentów nazywa mnie Dr Chuck. Skąd wziąłem ten
-
przydomek? Zdobyłem swój doktorat dość późno w życiu i pomyślałem, że byłoby to
-
hipokryzją, gdybym przestał żartować sobie z ludzi posiadających doktoraty tylko dlatego, że ja też go mam.
-
Tak właśnie przyjąłem przydomek Dr Chuck. Dla tych, którzy chcieliby
-
dowiedzieć się więcej, to nie był Dr Phil czy też dr Drew. Tak właściwie był to Dr Ruth,
-
doktor z telewizji. Możecie teraz przeprowadzić dochodzenie, kim jest Dr Ruth.
-
A ja mam tutaj kilka zdjęć odnośnie moich zainteresowań. Gram w hokeja.
-
Dużo podróżuję. Projekt Sakai spowodował, że dużo podróżuję. Byłem w wielu
-
miejscach na świecie. Ten obrazek tutaj, to mniej więcej 3-4 lata moich podróży.
-
To właśnie oznaczają te pinezki. Jeżdżę na motocyklach. Terenowych motocyklach. Drogowych [?] motocyklach.
-
Mam -- możecie zobaczyć filmy na ten temat. Lubię karaoke. Wszystkie moje zdjęcia
-
nie przedstawiają oczywiście mnie śpiewającego karaoke, lecz mnie robiącego zdjęcia moich przyjaciół gdy
-
to oni śpiewają karaoke. Napisałem książkę. Kilka książek. Napisałem także książkę
-
o swoich doświadczeniach z pojektem Sakai. I skończę... nieco
-
humorystycznym filmem, jaki nakręciłem, o którym mogliście usłyszeć, zwanym
-
"uchwyt na kierownicę dla iPada". Jeśli go nie widzieliście, użyjcie Google i wyszukajcie "uchwyt na kierownicę dla iPada".
-
Jest to krótki film, co do którego jestem ciekaw, co o nim myślicie. Następnie
-
będziemy mówić nieco więcej o detalach dotyczących sposobu, w jaki działać będzie ten kurs i jak
-
działać będzie system ocen i o innych podobnych rzeczach. Tak więc do zobaczenia wkrótce.
