-
ហេតុអ្វីបានជាជីវិតរបស់ខ្ញុំទៅជាយ៉ាងនេះ?
-
(សម្លេងសត្វ និងជួង)
-
ពិភពលោកទៅជាយ៉ាងនេះ ក៏ព្រោះតែយើងទាំងអស់គ្នា
-
(សម្លេងជួង)
-
ហើយយើងគឺជាអិ្វដែលយើងប្រព្រឹត្តិ ក៏ព្រោះតែ កម្ម
-
ចំណងកម្មពីអតីតកាល និងអនាគត
-
(សំលេងសត្វយំ សំលេងជួង និងឆ្កែព្រុស)
-
ការទូន្មានពី ព្រះ អាចន្ទ ទិបប៉ាកន សុខិតុ
-
រៀងរាល់ព្រឹក យើងភ្ញាក់ពីដំណេក ដល់ថ្ងៃថ្មី
-
ប៉ុន្តែ រៀងរាល់ព្រឹក យើងក៏ភ្ញាក់ពីដំណេក ដល់ជីវិតចាស់ជរារបស់យើង
-
ចំពោះជីវិតដែលយើងបង្កើត។
-
(សម្លេងលោកសង្ឃដើរក្នុងព្រៃ)
-
សប្តាហ៍មុន
-
ឆ្នាំមុន
-
ជាតិមុន
-
នេះគឺជាកម្មរបស់យើង
-
យើងមិនអាចចៀសផុតឡើយ
-
ជាកម្មរបស់យើង
-
(សម្លេងសូត្រធម៌)
-
កម្មជាពាក្យសំស្រ្កឹត មានន័យថា " អំពើ "
-
យើងអាចមើលឃើញកម្មរបស់យើងខ្លះៗយ៉ាងងាយ
-
ដោយគិតពីអ្វីដែលយើងបានប្រព្រឹតិ្ត
-
កាលពីម្សិលមិញ
-
ឆ្នំាមុន
-
កាលនៅពីក្មេង
-
ឬជីវិតចុងក្រោយរបស់យើង
-
បើសិនជាយើងចងចាំរឿងទាំងនោះ
-
អ្វីដែលយើងប្រព្រឹត្តិ នេះជាកម្មរបស់យើង
-
វាបានក្លាយជាជីវិតរបស់យើង
-
បច្ចុប្បន្ន
-
កម្មគឺជាអ្វីដែលយើងប្រព្រឹតិ្ត
-
ព្រះពុទ្ធមានពុទ្ធដីការថា "ជីវិតគឺជាទុក្ខ"
-
ជារឿយៗយើងតែងបង្កើតទុក្ខ
-
សម្រាប់ខ្លួនយើង
-
ឬសម្រាប់អ្នកដទៃ យើងដឹងរឿងទាំងនោះ
-
យើងនិយាយរឿងអាក្រក់
-
យើងឆេវឆាវ
-
យើងឈឺចាប់
-
កម្មដែលយើងបង្កើតទុក្ខ
-
យើងពិតជាបានបង្កើតទុកជុំវិញខ្លួនយើង
-
នេះមានន័យថាយើងបំពេញពិភពរបស់យើងជាមួយនឹងទុក្ខ
-
តើយើងរំពឹងថានឹងអាចស្វែងរកអ្វីផ្សេងក្នុងពិភពលោកនេះ
-
ក្រៅពីទុក្ខវេទនាដោយរបៀបណា?
-
យើងនឹងស្វែងរកអ្វីមួយដែលពិតប្រាកដពីអ្វីដែលបានផ្តល់ ជូនកាលពីមុន
-
យើងអាចបង្កើតអំពើបាបដោយខ្លួនឯង
-
ប៉ុន្តែយើងក៏បង្កើតអំពើល្អផងដែរ
-
កម្ម ស្ថានសួគ៍ និងស្ថាននរក
-
(មនុស្សជជែកគ្នានៅផ្សារ និងសម្លេងចរាចរណ៍)
-
អ្វីដែលយើងឃើញនៅក្នុងចក្រវាឡ៍នេះ
-
គឺមានហេតុ និង ផល
-
គ្មានអ្វីកើតឡើងប្រាសចាកពីហេតុ និងផលនោះទេ
-
ច្បាប់ហេតុ និងផលក៏បានកើតឡើង
-
ចំពោះវាសនារបស់យើង
-
ចំពោះផ្លូវដែលជីវិតរបស់វិវត្ត
-
អ្វីដែលប្រព្រឹត្តិ អ្វីដែលយើងគិត
-
នឹងមានផលលើជីវិតរបស់យើង
-
ទោះបីតិចតួចក្តី
-
គំនិត និងអារម្មណ៍របស់យើង
-
បង្កើតពិភពលោកនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង
-
សំដី និងអំពើ
-
កើតឡើងជុំវិញយើង
-
យើងកំពុងបង្កើតរូបរាងពិភពលោករបស់យើង
-
ហើយយើងកំពុងបង្កើតរូបរាងដល់ជីវិតរបស់យើង ម្តងបន្ទិចៗ
-
ដោយសារមានហេតុ
-
ទើបមានផល
-
កម្ម ជាហេតុ និងផល
-
(សត្វយំ)
-
អ្វីដែលយើងប្រព្រឹតិ្ត និងគិត
-
បានបង្កើតរូបរាង ម្តងបន្ទិចៗ
-
ទៅជា ការលោភៈ និង ទោសៈ
-
ឬក្តីស្រឡាញ់ និងសប្បុរស
-
យើងអាចបន្ថែមការឈឺចាប់នៅក្នុងពិភពរបស់យើង
-
ឬ យើងអាចចៀសវាងពីការទុក្ខវេទនានោះ
-
វាធ្លាក់មកលើខ្លួនយើង
-
កម្មដែលយើងបានធ្វើ
-
ដូចនេះអំពើរបស់យើងមានផលផ្ទាល់លើពិភពរបស់យើង
-
ខ្លួនយើង រួមទាំងអ្នកដទៃផងដែរ
-
ដោយសារព្រះពុទ្ធមើលឃើញថាអ្វីទាំងអស់គឺ
វាជារបស់តែមួយ
-
មិនអាចបំនបែកបាន អ្វីទាំងអស់មានទំនាក់ទំនងគ្នា
-
យើងទាំងអស់គ្នាក៏មានទំនាក់ទំនងគ្នា
-
អនាគតរបស់យើង និងអ្នកដទៃ
-
វាមានអន្តរកម្មដូចជាកង់រទេះ
-
ពួកវាគឺតែមួយ
-
កម្មក៏អញ្ចឹងដែរ
-
(បក្សីយំ សំលេងព្យាណូ)
-
ចូរមើលជីវិតរបស់យើងដូចជាសួនច្បារ
-
បើសិនជាយើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះវា
-
វានឹងមានសំរស់
-
ក្រៅពីនេះ វាត្រូវការពេលវេលា និងការប្រឹងប្រែង
-
(ទឹកហូរ)
-
ហើយម្យ៉ាងទៀតមានវត្ថុជាច្រើននៅក្នុងសួនច្បារនេះ
-
លើសពីការត្រួតត្រា
-
អាកាសធាតុ
-
រដូវ ឬអាចជាអ្នកដទៃទៀត
-
ដែលមានបំណងផ្សេងៗខុសពីយើង
-
ប៉ន្តែ ក្រោយមកគឺយើងជាម្ចាស់សួននោះ
-
យើងនឹងមើលថែសួននោះ
-
ថាវានឹងស្អាតប៉ុណ្ណា
-
កម្ម ជាពេលវាលា និងការប្រឹងប្រែង
-
(សត្វយំ និងមនុស្សសូត្រធម៌)
-
ជីវិតយើងបច្ចុប្បន្ន គឺកើតឡើងដោយកម្ម
-
មិនអាចចៀសបានឡើយ
-
ពីព្រោះយើងបង្កើតទុក្ខពីអតីតកាល
-
នឹងមានទុក្ខទៅថ្ងៃមុខ
-
អនាគតគឺវាកើតឡើងដោយសារតែអតីតកាល
-
យូរមកហើយ យើងបំពេញ
-
ពិភពរបស់យើងដោយ
-
ទោសៈ និងលោភៈ
-
ហើយឥឡូវនៅតែមាន
-
ឧទាហរណ៍ ការប្រតិកម្មតប និងអារម្មណ៍
-
របស់អ្នកនៅជុំវិញយើង តាមស្ថានភាពផ្សេងៗ
-
ទុក្ខដែលយើងបានសាងឡើងកាលពីមុន
-
នឹងបង្កើតទុក្ខថ្មីថែមទៀត
-
ទុក្ខកម្ម បង្កើតទុក្ខ
-
ដូចនេះ តើពិតជាមានវិធីចៀស
-
ពីទុក្ចទៅថ្ងៃមុខទេ?
-
គឺពិតជាមាន