Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ του ATHENE

Το ακόλουθο ντοκιμαντέρ παρουσιάζει νέες εξελίξεις στις νευροεπιστήμες

Ενώ κρατάει αποστάσεις από μεταφυσικές συσχετίσεις και

εστιάζει αποκλειστικά σε επιστημονικά επαληθευμένα δεδομένα,

έχει επίσης φιλοσοφικές επιπτώσεις που αφορούν στη ζωή, το θάνατο και

την προέλευση του σύμπαντος.

Λόγω των πολλών επιπέδων και της πυκνής γραφής της παρουσίασης μπορεί

να απαιτούνται πολλές προβολές για να γίνουν πλήρως κατανοητές οι επιπτώσεις της

παρά το ότι έγινε σημαντική προσπάθεια για να απλοποιηθούν

οι περίπλοκες επιστημονικές έννοιες που εξετάζονται.

Επιπλέον, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον συγγραφέα που μου επέτρεψε

να παρακολουθήσω και να αναφερθώ στη δουλειά του, αφού θέλησε να παραμείνει

προσηλωμένος στην έρευνά του και να αποφύγει να εμπλακεί στην κάλυψή της με τη βοήθεια των μέσων.

Συγγραφή και έρευνα από Athene

έκδοση και αφήγηση από τον Reese015

Μουσική από τον Professor Kliq

Κεφάλαιο 1

Ο Θεός είναι μέσα στους ΝΕΥΡΩΝΕΣ

η δουλειά αυτή δεν έχει εμπορικό σκοπό, είναι ελεύθερη για μοίρασμα και μιξάρισμα

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα δίκτυο από περίπου εκατό δισεκατομμύρια νευρώνες.

Διαφορετικές εμπειρίες δημιουργούν διαφορετικές νευρικές συνδέσεις που προκαλούν διαφορετικά συναισθήματα.

Και ανάλογα ποιοί νευρώνες διεγείρονται,

κάποιες συνδέσεις γίνονται ισχυρότερες και πιο αποτελεσματικές,

ενώ άλλες μπορεί να γίνονται ασθενικότερες.

Αυτό είναι αυτό που ονομάζεται νευροπλαστικότητα.

Κάποιος που εκπαιδεύεται να γίνει μουσικός θα δημιουργήσει ισχυρότερες νευρικές συνδέσεις

που συνδέουν τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου ώστε να γίνει δημιουργικός στην μουσική.

Στην πραγματικότητα κάθε είδος ταλέντου ή ικανότητας μπορεί να παραχθεί μέσω της εξάσκησης.

Ο Rüdiger Gamm, που αυτοαποκαλείτο "μαθητής χωρίς ελπίδα",

αποτύγχανε συνήθως στα βασικά μαθηματικά και συνεχίζοντας να καλλιεργεί τις ικανότητες του

έγινε ένας διάσημος αριθμομνήμονας, ικανός να

κάνει εξαιρετικά πολύπλοκες μαθηματικές πράξεις.

Η λογική και η συναισθηματική αντοχή δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο.

Είναι συνδέσεις νευρώνων που μπορούν να ενισχυθούν.

Οτιδήποτε κάνετε κάθε στιγμή,

στην ουσία τροποποιείτε τον εγκέφαλό σας ώστε να γίνετε καλύτεροι σ΄αυτό.

Αφού αυτό είναι ένας τόσο θεμελιακός μηχανισμός του εγκεφάλου,

αν έχουμε αυτοεπίγνωση μπορούμε να εμπλουτίσουμε σε μεγάλο βαθμό τα βιώματα της ζωής μας.

ΜΕΡΟΣ 1ο
Κοινωνική Νευροεπιστήμη

Ειδικευμένοι νευρώνες και νευροδιαβιβαστές, όπως η νορεπινεφρίνη, προκαλούν μια αμυντική κατάσταση

όταν αισθανόμαστε ότι οι σκέψεις μας πρέπει να προστατευτούν από την επιρροή των άλλων.

Αν έρθουμε κατόπιν αντιμέτωποι με διαφορετικές απόψεις, τα χημικά που απελευθερώνονται στον εγκέφαλο

είναι τα ίδια που προσπαθούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας σε επικίνδυνες καταστάσεις.

Σε αυτή την αμυντική κατάσταση, τα πιο πρωτόγονα μέρη του εγκέφαλου μπλοκάρουν την λογική σκέψη

και το λιμπικό σύστημα μπορεί να βγάλει εκτός την ενεργή μνήμη μας,

προκαλώντας μέσω της φυσιολογίας του σώματος μια στενομυαλιά.

Αυτό το βλέπουμε στην πολιτική του φόβου, στη στρατηγική των χαρτοπαικτών,

ή απλά όταν κάποιος είναι πεισματάρης στη συζήτηση.

Ανεξάρτητα του πόσο πολύτιμη είναι μια ιδέα, ο εγκέφαλος έχει πρόβλημα στην επεξεργασία της

όταν βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση.

Στο επίπεδο του νευρώνα, αυτός αντιδρά σαν να είμαστε κάτω από απειλή,

ακόμα και αν η απειλή αυτή προέρχεται
από αβλαβείς απόψεις ή γεγονότα

που σε άλλη περίσταση ίσως τα βρίσκαμε χρήσιμα και θα συμφωνούσαμε λογικά με αυτά.

Αλλά όταν εκδηλώνουμε τους εαυτούς μας και οι απόψεις μας εκτιμούνται,

αυτά τα "χημικά άμυνας" ελαττώνονται στον εγκέφαλο και η απελευθέρωση της ντοπαμίνης

σαν νευροδιαβιβαστή ενεργοποιεί τους νευρώνες που αποκρίθηκαν, κάνοντας μας να νιώθουμε

ενισχυμένοι και με αυξημένη αυτοεκτίμηση.

Οι πεποιθήσεις μας έχουν ένα ισχυρό αντίκτυπο στην χημεία του σώματός μας,

αυτό εξηγεί το γιατί τα εικονικά φάρμακα μπορεί να είναι τόσο αποτελεσματικά.

Η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση είναι στενά συνδεμένες με το νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη.

Όταν η έλλειψή της παίρνει σοβαρές διαστάσεις, συχνά οδηγεί

σε κατάθλιψη, αυτοκαταστροφική συμπεριφορά ή ακόμη και αυτοκτονία.

Οι κοινωνική επιβεβαίωση αυξάνει τα επίπεδα της ντοπαμίνης και σεροτονίνης στον εγκέφαλο

και μας επιτρέπει να αφήσουμε την συναισθηματική καθήλωση και να αποκτήσουμε αυτοεπίγνωση πιο εύκολα.

ΜΕΡΟΣ 2ο
Κατοπτρικοί νευρώνες και Συνείδηση.

Η κοινωνική ψυχολογία συχνά εξετάζει την βασική ανθρώπινη ανάγκη να προσαρμοζόμαστε

και αυτό το ονομάζει "πρότυπη κοινωνική επιρροή".

Όταν μεγαλώσουμε, η αξίες μας και τα πιστεύω μας έχουν σφυρηλατηθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από το περιβάλλον μας...

έτσι ώστε οι πράξεις μας είναι συχνά αποτέλεσμα της επικύρωσης που παίρνουμε από την κοινωνία.

Αλλά νέες εξελίξεις στην νευροεπιστήμη μάς δίνουν νέα κατανόηση για τον πολιτισμό και τον εαυτό μας.

Πρόσφατες νευρολογικές έρευνες έχουν αποδείξει την ύπαρξη των κατοπτρικών νευρώνων κατανόησης

Όταν έχουμε ένα συναίσθημα ή εκτελούμε μια πράξη, ενεργοποιούνται συγκεκριμένοι νευρώνες

όταν όμως παρακολουθούμε κάποιον άλλον να εκτελεί αυτήν την πράξη ή όταν την φανταζόμαστε

πολλοί από τους ίδιους νευρώνες ενεργοποιούνται ξανά, σαν να εκτελούμε την πράξη εμείς οι ίδιοι.

Αυτοί οι νευρώνες κατανόησης μας συνδέουν με τους άλλους ανθρώπους, επιτρέποντάς μας να αισθανόμαστε ό,τι αισθάνονται οι άλλοι

Και καθώς αυτοί οι νευρώνες ανταποκρίνονται και στην φαντασία μας

μπορεί να έχουμε αισθηματική ανάδραση από αυτούς σαν να προήλθαν από κάποιον άλλον.

Αυτό το σύστημα είναι που μας επιτρέπει την αυτο-αναγνώριση.

Οι κατοπτρικοί νευρώνες δεν αντιλαμβάνονται την διαφορά μεταξύ των ιδίων και των άλλων

και είναι ο λόγος που είμαστε τόσο πολύ εξαρτώμενοι από την κοινωνική επικύρωση και την ανάγκη να προσαρμοζόμαστε.

Είμαστε σε μια συνεχόμενη διχοτομία για το πως βλέπουμε τον εαυτό μας και πως μας βλέπουν οι άλλοι.

Αυτό μπορεί να προκαλέσει σύγχυση ως προς την ταυτότητα και την αυτοπεποίθησή μας

και εγκεφαλικές αναλύσεις δείχνουν πως βιώνουμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα πριν ακόμα τα αντιληφθούμε οι ίδιοι.

Αλλά όταν έχουμε αυτεπίγνωση, μπορούμε να αλλάξουμε λανθασμένα συναισθήματα

γιατί ελέγχουμε τις σκέψεις που τα προκάλεσαν.

Είναι μια νευροχημική συνέπεια, του πώς οι μνήμες τυποποιούνται όταν ανακαλούνται

και πως επαναφέρονται μέσω πρωτεϊνικής σύνθεσης.

Η αυτο- παρατήρηση αλλάζει ριζικά τον τρόπο που δουλεύει το μυαλό μας...

Ενεργοποιεί την αυτορύθμιση περιοχών του εγκεφαλικού φλοιού

που μας δίνει απίστευτη δύναμη ελέγχου πάνω στα συναισθήματά μας.

Κάθε φορά που το κάνουμε, η λογική μας και η συναισθηματική μας αντοχή ενισχύονται.

Όταν δεν έχουμε αυτεπίγνωση, οι περισσότερες σκέψεις και πράξεις μας είναι αυθόρμητες

και η ιδέα πως ενεργούμε τυχαίως και δεν κάνουμε ενσυνείδητες επιλογές είναι ενστικτωδώς απογοητευτικό.

Ο εγκέφαλος το αντιμετωπίζει αυτό δημιουργώντας επεξηγήσεις για την συμπεριφορά μας

και το ξαναγράφει στην μνήμη μας μέσω αναθεώρησης της μνήμης,

κάνοντάς μας να πιστέψουμε πως όντος είχαμε τον έλεγχο των πράξεών μας.

Αυτό ονομάζεται επίσης αντίστροφη εκλογίκευση

και μπορεί να αφήσει τα περισσότερα από τα αρνητικά συναισθήματά μας ανεπίλυτα

και έτοιμα να επανέλθουν ανά πάσα στιγμή.

Γίνονται συνεχές καύσιμο στην σύγχυσή μας καθώς ο εγκέφαλός μας θα συνεχίσει να προσπαθεί

να δικαιολογήσει γιατί ενεργήσαμε παράλογα.

Όλη αυτή η πολύπλοκη και σχεδόν σχιζοφρενής υποσυνείδητη συμπεριφορά είναι το αποτέλεσμα

ενός τεράστιου παράλληλου κατανεμημένου συστήματος του εγκεφάλου μας.

Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο κέντρο συνείδησης, η εμφάνιση μιας μοναδικότητας είναι στην πραγματικότητα

το καθένα από τα ξεχωριστά κυκλώματα που ενεργοποιούνται και εκφράζονται κάθε χρονική στιγμή.

Οι εμπειρίες μας αλλάζουν συνεχώς τις νευρωνικές μας συνδέσεις

αλλάζοντας το παράλληλο αυτό σύστημα που είναι η συνείδησή μας.

Απευθείας επεμβάσεις σ' αυτό το σύστημα μπορεί να έχουν σουρεαλιστικές επιπτώσεις

που θέτουν το ερώτημα τί και πού είναι στην πραγματικότητα η "συνείδηση".

Αν το αριστερό σας εγκεφαλικό ημισφαίριο αποκοπτόταν από το δεξιό

όπως στην περίπτωση αντίστοιχων ασθενών

θα ήσασταν και πάλι ικανοί να μιλάτε και να σκέφτεστε από το αριστερό ημισφαίριο

ενώ το δεξιό σας ημισφαίριο θα είχε ελάχιστες γνωστικές ικανότητες.

Ο αριστερός σας εγκέφαλος δεν θα αναζητήσει το δεξιό μέρος

αν και αυτό αλλάζει δραματικά την αντίληψή σας.

Μια επίπτωση είναι πως δεν θα είστε πλέον ικανός να περιγράψετε το δεξιό μέρος κάποιου προσώπου,

αλλά ποτέ δεν θα το αναφέρετε, ποτέ δεν θα το δείτε ως πρόβλημα

ή καν θα αντιληφθείτε πως κάτι έχει αλλάξει.

Καθώς αυτό επηρεάζει όχι μόνο την αντίληψή σας για το πραγματικό κόσμο

αλλά εφαρμόζεται και στην πνευματική σας απεικόνιση, δεν είναι μόνο αισθητηριακό πρόβλημα,

αλλά θεμελιώδης αλλαγή στην συνείδησή σας!

ΜΕΡΟΣ 3ο
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΥΡΩΝΕΣ

Καθένας νευρώνας έχει μια ηλεκτρική τάση που μπορεί να αλλάξει όποτε ιόντα ρέουν μέσα ή έξω από το κύτταρο.

Όταν η τάση ενός νευρώνα φτάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο

θα εκπέμψει ένα ηλεκτρικό σήμα προς άλλα κύτταρα τα οποία θα επαναλάβουν την διαδικασία.

Όταν πολλοί νευρώνες εκπέμπουν την ίδια στιγμή, μπορούμε να μετρήσουμε αυτές τις αλλαγές με την μορφή ενός κύματος.

Τα εγκεφαλικά κύματα υποδηλώνουν σχεδόν οτιδήποτε γίνεται μέσα στο μυαλό μας,

συμπεριλαμβανομένου της μνήμης, της προσοχής ακόμα και της ευφυίας.

Εφόσον κυμαίνονται σε διαφορετικές συχνότητες κατατάσσονται σε ζώνες όπως Α, Θ και Γ.

Κάθε μια συσχετίζεται με διαφορετικές διεργασίες.

Τα εγκεφαλικά κύματα επιτρέπουν στα εγκεφαλικά κύτταρα να συντονιστούν σε αυτή την συχνότητα

που αντιστοιχεί στην δικιά τους λειτουργία, ενώ αγνοούν άσχετα σήματα,

όπως ένα ραδιόφωνο συντονίζει σε διάφορα κύματα για να πιάσει ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Η μεταφορά πληροφοριών μεταξύ των νευρώνων γίνεται βέλτιστη όταν η δραστηριότητά τους είναι συγχρονισμένη.

Είναι για τον ίδιο λόγο γιατί βιώνουμε "γνωστική δυσαρμονία",

την απογοήτευση που προκαλείται από την ταυτόχρονη επικράτηση δυο αντικρουόμενων ιδεών.

Η "θέληση" είναι εν μέρη η προσπάθεια να μειωθεί η δυσαρμονία στα ενεργά νευρωνικά κυκλώματα.

Η "εξέλιξη" μπορεί να θεωρηθεί ως η ίδια διαδικασία, όπου η φύση προσπαθεί να προσαρμοστεί

στο περιβάλλον. Κάνοντάς το, εξελίχθηκε σε ένα σημείο όπου απόκτησε αυτεπίγνωση

και άρχισε να συλλογίζεται την ίδια της την ύπαρξη.

Όταν κάποιος αντιμετωπίζει το παράδοξο της αναζήτησης "Σκοπού" ενώ παράλληλα σκέφτεται

πως η ανθρώπινη ύπαρξη δεν έχει νόημα, τότε συμβαίνει η γνωστική δυσαρμονία.

Διαμέσου της ιστορίας αυτό οδήγησε πολλούς να αναζητήσουν πνευματική ή θρησκευτική καθοδήγηση,

αμφισβητώντας την επιστήμη που αδυνατούσε να απαντήσει σε υπαρξιακά ερωτήματα,

όπως "γιατί ή τί είμαι;".

ΜΕΡΟΣ 4ο: ΕΙΜΑΙ Η ATHENE
"Ο κατοπτρικός νευρώνας δεν γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ του ιδίου και των άλλων"

Το αριστερό ημισφαίριο είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνο για την δημιουργία ενός αξιόπιστου

συστήματος αξιών, ώστε να διατηρηθεί η αίσθηση "συνέχειας" στην ζωή μας.

Νέες εμπειρίες ενσωματώνονται στο υπάρχον σύστημα αξιών.

Όταν δεν ταιριάζουν, τότε απλά τις αρνούμαστε.

Την ισορροπία σε αυτό κρατάει το δεξιό ημισφαίριο, που έχει την αντίθετη τάση.

Ενώ το αριστερό ημισφαίριο προσπαθεί να διατηρήσει το πρότυπο,

το δεξιό συνεχώς αμφισβητεί το κατεστημένο.
Όταν οι αντιφατικές ανωμαλίες μεγαλώσουν πολύ

το δεξιό ημισφαίριο αναγκάζει την αναθεώρηση των απόψεών μας.

Ωστόσο, αν το σύστημα αξιών μας είναι πολύ δυνατό, το δεξιό ημισφαίριο ίσως αποτύχει να παρακάμψει την άρνησή μας.

Αυτό μπορεί να προκαλέσει μια έντονη σύγχυση όταν παρατηρούμε τους άλλους.

Όταν οι νευρωνικές συνδέσεις που φυσιολογικά αποτελούν το σύστημα αξιών μας

δεν είναι ισχυρώς ανεπτυγμένοι ή ενεργοί, τότε η Συνείδησή μας,

η ενότητα δηλ των ξεχωριστών ενεργών κυκλωμάτων εκείνη τη στιγμή,

μπορεί να αποτελείται κυρίως από αλληλεπιδράσεις που συνδέονται με τους κατοπτρικούς νευρώνες.

Όπως όταν αισθανόμαστε πείνα, η συνείδησή μας αποτελείται κυρίως από νευρωνικές δραστηριότητες

για την κατανάλωση τροφής.

Αυτό δεν είναι το αποτέλεσμα ενός "πυρήνα" που δίνει εντολές σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου.

Όλα τα διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου γίνονται ενεργά ή ανενεργά

και αλληλεπιδρούν χωρίς κεντρικό πυρήνα.

Όπως τα εικονοστοιχεία μιας οθόνης μπορούν να δώσουν μια αναγνωρίσιμη εικόνα μόνο ως σύνολο

έτσι και η σύγκλιση των νευρωνικών αλληλεπιδράσεων εκφράζουν την Συνείδηση.

Κάθε στιγμή, είμαστε στην πραγματικότητα, μια διαφορετική εικόνα.

Μια διαφορετική οντότητα, όταν παρατηρούμε, όταν πεινάμε, όταν βλέπουμε αυτό το βίντεο.

Κάθε δευτερόλεπτο, γινόμαστε διαφορετικοί καθώς περνάμε από διαφορετικές καταστάσεις.

Όταν χρησιμοποιούμε τους κατοπτρικούς νευρώνες για να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας

μπορεί να σχηματίσουμε την ιδέα της οντότητας.

Αλλά αν το κάνουμε αυτό με την επιστημονική μας κατανόηση, βλέπουμε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Οι νευρωνικές συνεργασίες που παράγουν την ταλαντευόμενη Συνείδησή μας

πάνε πολύ μακρύτερα από τους ίδιους τους νευρώνες μας.

Είμαστε εξίσου το αποτέλεσμα της ηλεκτροχημικής αλληλεπίδρασης των εγκεφαλικών ημισφαιρίων,

όσο των αισθήσεων που συνδέουν τους νευρώνες μας με άλλους νευρώνες στο περιβάλλον μας.

Τίποτε δεν είναι εξωτερικό!

Αυτό δεν είναι υποθετική φιλοσοφία.
Είναι η βασική ιδιότητα των κατοπτρικών κυττάρων,

που μας επιτρέπουν να καταλάβουμε τους εαυτούς μας μέσω των άλλων.

Θεωρώντας αυτή την νευρική εργασία ως εσωτερική, παραβλέποντας το περιβάλλον, είναι παρεξήγηση.

Τα εξαιρετικά οργανικά μας χαρακτηριστικά αντανακλώνται και στην εξέλιξή μας,

όπου η επιβίωση μας ως πρωτεύοντα βασίζονταν στις συλλογικές μας ικανότητες.

Με το χρόνο, οι νεοφλοιϊκές περιοχές εξελίχθηκαν ώστε να επιτρέπουν την αλλαγή των πρωτόγονων

ενστίκτων και την παράκαμψη των ηδονικών παρορμήσεων προς το συμφέρον της ομάδας.

Τα εγωιστικά μας γονίδια τώρα προάγουν αμοιβαίες κοινωνικές συμπεριφορές μέσα στις μεγάλες ομάδες,

παραβλέποντας αποτελεσματικά την ιδέα της "επιβίωσης του δυνατότερου".

Η εγκεφαλική νευρική δραστηριότητα αποδίδει πιο συνεκτικά όταν δεν υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ

αυτών των νέων εξελιγμένων περιοχών του εγκεφάλου και των παλαιότερων, πιο πρωτόγονων.

Αυτό που παραδοσιακά ονομάζουμε "εγωιστικές τάσεις" είναι μόνο μια στενή ερμηνεία

αυτών που περιλαμβάνονται στην "ιδιοτελή" μας συμπεριφορά, όπου τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά

γίνονται λάθος αντιληπτά ως δείγμα της "ταυτότητας"...

αντίθετα με την επιστημονική άποψη του τι είμαστε:
μια στιγμιαία έκφραση μια συνεχώς μεταβαλλόμενης

ενότητας που δεν έχει κέντρο.

Οι ψυχολογικές συνέπειες αυτού, ως αντικειμενικό σύστημα αξιών, επιτρέπει την αυτεπίγνωση

χωρίς την προσκόλληση στον φανταστικό εαυτό μας, προκαλώντας δραματική αύξηση της πνευματικής διαύγειας,

κοινωνική συνείδηση, αυτοέλεγχο και αυτό που συχνά αναφέρεται ως "ζω την στιγμή".

Η κοινή πολιτιστική γνώμη είναι πως χρειαζόμαστε μια ρητή, διαχρονική άποψη της ζωής μας

ώστε να καθορίσουμε τις ηθικές μας αξίες.

Αλλά με τη σύγχρονη κατανόησή μας για την γνωστική και κοινωνική φύση του εγκεφάλου

ξέρουμε τώρα πως μια καθαρά επιστημονική άποψη, χωρίς προσκολλήσεις στην "ολότητα" ή "ιστορία" μας

αποδίδει μια πολύ πιο ακριβή, επεξηγηματική και ηθική ταυτοποίηση από ό,τι οι ανεπίσημες αξίες.

Αυτό είναι λογικό, εφόσον η παραδοσιακή τάση μας να ορίζουμε τους εαυτού μας ως φαντασιώδες

ατομικές σταθερές, νευρολογικά δικτυώνει και σχεδιάζει τον εγκέφαλο προς δυσλειτουργικές

γνωστικές διεργασίες, όπως η στερεότυπη τιτλοφόρηση και η ψυχολογική ανάγκη

για επιβαλλόμενες προσδοκίες.

Η πρακτική τιτλοφόρηση υπονομεύει όλους τους τύπους αλληλεπίδρασης στην καθημερινή μας ζωή.

Αλλά με την ψυχολογική τιτλοφόρηση του εαυτού μας ως εσωτερικού και του περιβάλλοντος ως εξωτερικού

περιορίζουμε τις ίδιες μας νευροχημικές διεργασίες και βιώνουμε μια παραπλανημένη αποσύνδεση.

Η ανάπτυξη και οι εξελεγκτικές της παρενέργειες, όπως η ευτυχία και η πλήρωση,

διεγείρονται όταν δεν τιτλοφορούμαστε κατά τις αλληλεπιδράσεις μας.

Μπορεί να έχουμε πολλές διαφορετικές απόψεις και να διαφωνούμε με τους άλλους με πρακτικούς όρους

αλλά οι αλληλεπιδράσεις που μας δέχονται για αυτό που είμαστε, χωρίς κρίση, είναι νευρο-ψυχολογικοί

καταλύτες, που δικτυώνουν τον εγκέφαλο να αναγνωρίζει τους άλλους και να αποδέχεται

λογικά αποδεδειγμένα συστήματα αξιών
χωρίς δυσαρμονία.

Διεγείροντας αυτό το είδος νευρικής δραστηριότητας και αλληλεπίδρασης αμβλύνεται η ανάγκη για

περισπασμό και διασκέδαση και φτιάχνει κύκλους δημιουργικής συμπεριφοράς στο περιβάλλον μας.

Οι κοινωνιολόγοι έχουν αποδείξει πως φαινόμενα όπως η παχυσαρκία και το κάπνισμα, αισθήματα και ιδέες,

διαδίδονται και εξαπλώνονται στην κοινωνία με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που μεταφέρονται

τα ηλεκτρικά σήματα των νευρώνων όταν η δραστηριότητά τους συγχρονίζεται.

Είμαστε ένα παγκόσμιο δίκτυο
νευροχημικών αντιδράσεων.

Και ο αυτοσυντήρητος κύκλος της αποδοχής και της αναγνώρισης, συντηρούμενος από τις καθημερινές

επιλογές μας στις αλληλεπιδράσεις μας, είναι η αλυσιδωτή αντίδραση που τελικά θα καθορίσει

τη συλλογική μας ικανότητα να ξεπεράσουμε φαντασιώδεις διαφορές και να δούμε τη ζωή με το μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων.

Παρακολουθούσατε:
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΥΡΩΝΕΣ

Επόμενο:
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Βασισμένο στην έρευνα από ATHENE
Επεξεργασία και αφήγηση: Reese015
Μουσική: Professor Kliq

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

(η δουλειά αυτή δεν έχει εμπορικό σκοπό, είναι ελεύθερη να τη μοιραστείτε και επεξεργαστείτε)

Από την έρευνα του Chiren, έφτιαξα μια συνοπτική αλλά περιεκτική περίληψη των ευρημάτων του.

Αυτή είναι η δική μου εξήγηση από τους πρώτους μήνες του έργου του να ενώσει την κβαντική φυσική

και την σχετικότητα.

Ενώ θα είναι δύσκολο μερικές φορές να καταλάβετε, εξαιτίας της πολυπλοκότητας του θέματος,

υπάρχουν επίσης φιλοσοφικές συνέπειες,
που αναφέρονται στον επίλογο.

Κατά τον προηγούμενο αιώνα πρωτοποριακές ανακαλύψεις οδήγησαν στην αλλαγή των

επιστημονικών θεωρήσεων για την κατανόηση του κόσμου.

Η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν αποκάλυψε πως ο χώρος και ο χρόνος έχουν την ίδια υφή,

ενώ η έρευνες του Νηλ Μπορ μας βοήθησαν να καταλάβουμε τα δομικά στοιχεία της ύλης μέσω

της κβαντικής φυσικής, ένα βασίλειο που υπάρχει μόνο ως "αφηρημένη φυσική περιγραφή".

Αργότερα, ο Λουί Ντε Μπρολί ανακάλυψε πως κάθε ύλη, κι όχι μόνο τα φωτόνια και τα ηλεκτρόνια,

έχουν κβαντισμένη δυαδικότητα κύματος/σωματιδίου.

Αυτές οι ανακαλύψεις οδήγησαν σε νέες σχολές σκέψης σχετικά με την φύση της πραγματικότητας

και ενέπνευσαν δημοφιλής μεταφυσικές
και ψευδο-επιστημονικές θεωρίες,

όπως ότι το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να ελέγχει το σύμπαν μέσω της θετικής σκέψης.

Όσο ελκυστικές κι αν είναι αυτές οι θεωρίες δεν έχουν επιβεβαιωμένες αποδείξεις

και μπορεί να επιβραδύνουν την επιστημονική πρόοδο.

Οι νόμοι του Αϊνστάιν για την ειδική και γενική θεωρία της σχετικότητας εφαρμόζονται σε σύγχρονες

τεχνολογίες, όπως οι δορυφόροι πλοήγησης GPS, όπου η ακρίβεια των υπολογισμών θα έσφαλε

κατά 10 χλμ την μέρα, αν συνέπειες όπως η διαστολή του χρόνου δεν λαμβάνονταν υπόψη.

Η διαστολή του χρόνου μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα με το πώς κινούμενα ρολόγια χτυπούν βραδύτερα.

Άλλες συνέπειες της Σχετικότητας είναι: η συστολή του μήκους, που σημαίνει πως σώματα σε κίνηση

μειώνονται κατά μήκος, και η σχετικότητα του ταυτοχρονισμού, ότι δηλ. είναι αδύνατο να πούμε,

κατά απόλυτη έννοια, αν δύο γεγονότα συνέβησαν την ίδια στιγμή, όταν διαχωρίζονται στο χώρο.

Τίποτα δεν μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα
από την ταχύτητα του φωτός.

Αυτό σημαίνει πως αν μια ράβδος με μήκος 10 δευτερόλεπτα του φωτός (3 εκατ.χλμ)

μετακινηθεί προς τα εμπρός, θα χρειαστούν 10 δευτερόλεπτα πριν η πράξη συμβεί στην άλλη άκρη.

Χωρίς αυτό το χρονικό διάστημα των 10 δευτ., η ράβδος δεν υπάρχει στη ολότητά της.

Αυτό δεν γίνεται εξαιτίας των περιορισμών μας ως παρατηρητές, αλλά λόγω μιας έμφυτης συνέπειας

της Σχετικότητας, όπου ο χρόνος και ο χώρος είναι αλληλένδετοι και δεν υφίστανται αυτόνομοι.

Η Κβαντική Φυσική παρέχει μαθηματική περιγραφή της δυαδικότητας κύματος/σωματιδίου

και των αλληλεπιδράσεων ενέργειας και της ύλης.

Αποχωρίζεται από την κλασική φυσική, κυρίως σε ατομικές και υποατομικές κλίμακες.

Οι μαθηματικοί τύποι είναι αφηρημένοι και οι εφαρμογές τους συχνά μη κατανοητές.

Ένα Κβάντο είναι η ελάχιστη μονάδα κάθε φυσικής οντότητας που μετέχει σε μια αλληλεπίδραση.

Τα στοιχειώδη σωματίδια είναι οι βασικές δομικές μονάδες του σύμπαντος.

Είναι τα σωματίδια από τα οποία αποτελούνται
όλα τα άλλα σωματίδια.

Ενώ στην κλασσική φυσική μπορούμε να χωρίσουμε τα πράγματα σε μικρότερα κομμάτια,

για ένα κβάντο αυτό είναι αδύνατο. Ως αποτέλεσμα, ο κβαντικός κόσμος παρουσιάζει πολλά μοναδικά

φαινόμενα που δεν μπορούν να εξηγηθούν με τους κλασικούς νόμους, όπως...

η κβαντική εμπλοκή, το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο, η σκέδαση Compton και πολλά άλλα.

Υπάρχουν πολλές εξωτικές ερμηνείες του κβαντισμένου κόσμου μας.

Η πιο ευρέως αποδεκτή από τους φυσικούς περιλαμβάνει την ερμηνεία της Κοπεγχάγης

και την ερμηνεία των πολλαπλών κόσμων.

Οι τρέχουσες τάσεις δείχνουν σημαντικό ανταγωνισμό από εναλλακτικές ερμηνείες,

όπως το ολογραφικό σύμπαν.

Μέρος 1ο
Εξισώσεις του De Broglie

Ενώ η κβαντική φυσική και οι νόμοι της σχετικότητας του Αϊνστάιν είναι και οι δύο απαραίτητοι

για την επιστημονική κατανόηση του σύμπαντος, υπάρχουν πολλά άλυτα προβλήματα

και,μέχρι στιγμής, καμία ενοποιημένη θεωρία.

Μερικά από τα τρέχοντα ερωτήματα είναι:

- Γιατί υπάρχει περισσότερη παρατηρήσιμη Ύλη από Άντι-Ύλη στο σύμπαν;

- Ποια είναι η φύση του βέλους του χρόνου;
- Ποια είναι η προέλευση της μάζας;

Ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά για την απάντηση σε αυτά τα προβλήματα είναι οι εξισώσεις De Broglie,

για τις οποίες τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ στη Φυσική.

Ο τύπος αυτός δείχνει πως όλη η ύλη έχει δυαδικότητα κύματος / σωματιδίου,

που σημαίνει ότι υπάρχουν στιγμές στις οποίες συμπεριφέρεται ως κύμα

και άλλες, όπου συμπεριφέρεται ως σωματίδιο.

Η φόρμουλα συνδυάζει τη διάσημη εξίσωση Αϊνστάιν Ε=mc2 με τη φύση της κβαντισμένης ενέργειας.

Πειραματικά στοιχεία περιλαμβάνουν το μοτίβο παρεμβολής των μορίων άνθρακα C60

σε ένα πείραμα διπλής σχισμής.

Το γεγονός ότι η συνείδησή μας φαίνεται να αποτελείται από κβαντισμένα σωματίδια

έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών μυστικιστικών θεωριών.

Και ενώ η σχέση μεταξύ της κβαντομηχανικής και της συνείδησης είναι απίθανο να είναι τόσο μαγική

όσο πρόσφατες εσωτερικές ταινίες και λογοτεχνία ισχυρίζονται, υπάρχει ωστόσο μια βαθιά επίπτωση.

Όπως οι εξισώσεις De Broglie, εφαρμόζονται για όλη την ύλη, μπορούμε ουσιαστικά να αποδείξουμε

ότι C ισούται με hf, όπου C σημαίνει τη συνείδηση, h τη σταθερά του Planck και f τη συχνότητα.

Το C είναι υπεύθυνο για ό,τι βιώνουμε ως "Τώρα",

μια κβαντισμένη ή ελάχιστη μονάδα μιας αλληλεπίδρασης.

Το άθροισμα όλων των C στιγμών μέχρι την τρέχουσα χρονική στιγμή είναι αυτό που διαμορφώνει την έννοια της ζωής.

Αυτό δεν είναι μια φιλοσοφική ή θεωρητική δήλωση

αλλά μια εγγενής συνέπεια όλης της ύλης και της ενέργειας όταν κβαντοποιούνται.

Ο Τύπος δείχνει πώς η ζωή και ο θάνατος είναι αφηρημένες κατασκευές του C (τώρα).

Μια άλλη συνέπεια των εξισώσεων είναι ότι ο ρυθμός με τον οποίο η ύλη ή η ενέργεια αυξομειώνεται

και ενεργεί σαν κύμα ή σωματίδιο, είναι σχετικός με την συχνότητα του πλαισίου αναφοράς.

Αυξήσεις στη συχνότητα λόγω της ταχύτητας είναι σχετικές προς τους άλλους

και επιφέρουν φαινόμενα, όπως η διαστολή του χρόνου.

Ο βασικός λόγος είναι η ανεπηρέαστη εμπειρία του χρόνου σε σχέση με το πλαίσιο αναφοράς

όπου ο χώρος και ο χρόνος είναι ιδιότητες των κβάντων και όχι το αντίστροφο.

Μέρος 2ο
Αντιύλη και Ατάραχος Χρόνος

Μεγάλος Αδρονικός Επιταχυντής
LHC (Ελβετία)

Αντισωματίδια δημιουργούνται παντού στο σύμπαν, όπου συμβαίνουν υψηλής ενέργειας συγκρούσεις σωματιδίων.

Αυτή η διαδικασία προσομοιώνεται τεχνητά σε επιταχυντές σωματιδίων.

Όταν δημιουργείται ύλη, αντιύλη δημιουργείται ταυτόχρονα,

γιαυτό και η έλλειψη της αντιύλης είναι ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα ερωτήματα στη φυσική σήμερα.

Όταν παγιδεύουμε αντισωματίδια, μέσω ηλεκτρομαγνητικών πεδίων,

μπορούμε να μελετήσουμε τις ιδιότητές τους.

Η κβαντική κατάσταση των σωματιδίων και των αντισωματίδιων μπορούν να εναλλαχτούν

με την εφαρμογή των φορέων σύζευξης φορτίου [C], ισοτιμίας [P], και αντιστροφής του χρόνου [T].

Για να διευκρινιστεί: Αν ένας φυσικός του οποίου το σώμα είναι φτιαγμένο από αντιύλη, κάνει πειράματα

σε ένα εργαστήριο επίσης φτιαγμένο από αντιύλη, με χρήση χημικών και ουσιών από αντισωματίδια,

θα βρει σχεδόν ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα με τον "υλικό" ομόλογό του.

Αλλά αν θα συγχωνευθούν, τεράστια ενέργεια θα απελευθερωνόταν ανάλογη με τη μάζα τους.

Πολύ πρόσφατα, το Fermilab ανακάλυψε πώς κβάντα όπως τα μεσόνια αλλάζουν

3 τρισεκατομμύρια φορές ανά δευτερόλεπτο
από ύλη σε αντιύλη.

Όταν μελετάμε το σύμπαν από ένα κβαντισμένο πλαίσιο αναφοράς C,

πρέπει να λάβουμε υπόψη όλα τα πειραματικά στοιχεία που ισχύουν για τα κβάντα.

Αυτό περιλαμβάνει πώς η ύλη και η αντιύλη δημιουργούνται ταυτόχρονα

σε επιταχυντές σωματιδίων και πώς τα μεσόνια εναλλάσσονται μεταξύ του ενός και του άλλου.

Αυτό έχει σημαντικές συνέπειες όταν εφαρμόζεται στο C.

Από τη σκοπιά της κβαντικής μηχανικής, κάθε περίπτωση C έχει μια αντί-C.

Αυτό εξηγεί την χαμένη συμμετρία ή αντιύλη στο σύμπαν

και είναι στενά συνδεδεμένη με την αυθαίρετη επιλογή του εκπομπού και αποδέκτη

στη Wheeler-Feynman Χρονική Συμμετρική θεωρία.

Ο ατάραχος χρόνος t στην αρχή της αβεβαιότητας είναι ο απαιτούμενος χρόνος ή κύκλος για να υπάρχει ένα κβάντο.

Παρόμοια όπως παρατηρείται στα μεσόνια, η προσωπική μας εμπειρία του χρόνου ή

των μεσοδιαστημάτων της τρέχουσας στιγμής, φτάνει το όριό της όταν το C ακυρώνεται από το αντι-C του.

Η ερμηνεία του C για αυτήν την ενιαία αυτό-εξοντωτική στιγμή, εντάσσεται σε ένα αφηρημένο βέλος του χρόνου.

Εάν ακολούθως θέλουμε να ορίσουμε την αλληλεπίδραση και να εξετάσουμε

τις βασικές ιδιότητες της δυαδικότητας κύματος / σωματιδίου των κβάντων

όλες οι αλληλεπιδράσεις θα αποτελούνταν από παρεμβολές και συντονισμούς.

Αλλά επειδή αυτό δεν είναι αρκετό για να εξηγήσει τις θεμελιώδεις δυνάμεις,

είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουμε διαφορετικά μοντέλα.

Αυτό περιλαμβάνει το πρότυπο μοντέλο που επεξηγεί τη δυναμική των γνωστών υποατομικών σωματιδίων

μέσω μεταφορέων δυνάμεων και της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν,

η οποία περιγράφει μακροσκοπικά φαινόμενα, όπως οι τροχιές των πλανητών που ακολουθούν

μια καμπυλότητα ή έλλειψη στο χώρο και έναν έλικα στο χωροχρόνο.

Αλλά το μοντέλο του Αϊνστάιν του χωροχρόνου δεν ισχύει μέχρι τα κβαντικά επίπεδα

και το πρότυπο μοντέλο χρειάζεται επιπλέον μεταφορείς δυνάμεων για να εξηγήσει την προέλευση της μάζας.

Χωρίς επιτυχία, η ενοποίηση των δύο μοντέλων ή η Θεωρία των Πάντων

έχει αποτελέσει αντικείμενο μεγάλης έρευνας.

Μέρος 3ο:
Η Θεωρία των Πάντων

Η κβαντομηχανική είναι απλώς
μαθηματικές περιγραφές

και οι συνέπειές τους είναι συχνά αντί-διαισθητική.

Κλασικές έννοιες όπως το μήκος, χρόνος, η μάζα και η ενέργεια μπορούν επίσης να προσεγγιστούν

με παρόμοιες περιγραφές.

Δημιουργώντας τις εξισώσεις De Broglie, μπορούμε να υποκαταστήσουμε αυτές τις έννοιες με αφηρημένους φορείς.

Αυτή είναι μια πιθανολογούμενη προσέγγιση προς τις βασικές και υπάρχουσες έννοιες της Φυσικής

που μας επιτρέπει να ενοποιήσουμε την κβαντική μηχανική με τη σχετικότητα του Αϊνστάιν.

α) Κβάντα και Συνέχεια
Οι εξισώσεις De Broglie δείχνουν πώς όλα τα συστήματα αναφοράς είναι κβαντισμένα,

συμπεριλαμβανομένης όλης της ύλης
και όλης της ενέργειας.

Οι επιταχυντές σωματιδίων έχουν δείξει ότι η ύλη και η αντιύλη δημιουργούνται πάντα ταυτόχρονα.

Το παράδοξο του πώς η πραγματικότητα μπορεί
να προκύψει από αφηρημένα δομικά στοιχεία που

εξολοθρεύουν το ένα το άλλο μπορεί να εξηγηθεί από τη χρήση των κβάντων ως πλαίσιο αναφοράς.

Σε ένα απλουστευμένο ανάλογο: θα πρέπει να δούμε τα πράγματα μέσα από τα μάτια ενός φωτονίου.

Το πλαίσιο αναφοράς είναι πάντα ένα κβάντο και καθορίζει τον τρόπο που ο χωροχρόνος κβαντώνεται,

όταν αυτό «αυξάνεται» ή «μειώνεται»,
ο χωρόχρονος «αυξάνεται» ή «μειώνεται» επίσης.

Αυτό εκφράζεται στην κβαντική μηχανική ως η μαθηματική περιγραφή της πιθανότητας του πλάτους της κυματοσυνάρτησης

ή στην σχετικότητα του Αϊνστάιν ως διαστολή του χρόνου και συστολή του μήκους.

Για ένα κβαντισμένο πλαίσιο αναφοράς, η μάζα και η ενέργεια μπορεί να οριστούν ως αφηρημένες πιθανότητες ή,

αν θέλουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και να δημιουργήσουμε ένα μαθηματικό πλαίσιο,

ως φορείς που μπορούν να υπάρξουν μόνο όταν υποθέτουμε ένα βέλος του χρόνου.

Μπορούν να προκύψουν ως αντήχηση και
παρεμβολή με το πλαίσιο αναφοράς,

που καθορίζει την ελάχιστη μονάδα ή την σταθερά του χωροχρόνου C,

που ισοδυναμεί με τη σταθερά Planck στην κβαντομηχανική.

Πειράματα δείχνουν πώς η μετατροπή της ύλης σε ενέργεια, μέσω της αντιύλης της,

προκαλεί ακτίνες γάμμα με ακριβώς αντίθετη δυναμική.

Αυτό που φαίνεται να είναι μια μετατροπή, είναι η αναλογία μεταξύ αντίθετων φορέων

ερμηνευόμενων ως απόσταση και χρόνος, ύλη και αντιύλη, μάζα και ενέργεια,

ή παρεμβολή και συντονισμό μέσα στο αφηρημένο βέλος του χρόνου C (τώρα).

Το άθροισμα των αντίθετων φορέων είναι
πάντα μηδέν, αυτός είναι ο λόγος

για τους νόμους Συμμετρίας ή της Διατήρησης
στην Φυσική ή γιατί, στην ταχύτητα του C,

ο χρόνος και ο χώρος είναι μηδέν λόγω της συστολής του μήκους και της διαστολής του χρόνου.

ορισμένα ζεύγη φυσικών ιδιοτήτων,
όπως η θέση και η ορμή,

δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα γνωστή με υψηλή ακρίβεια.

Κατά μία έννοια, ένα σωματίδιο είναι από μόνο του ένα πεδίο.

Αυτό δεν εξηγεί την αίσθησή μας για την συνέχεια,

όπου το C αυτοακυρώνεται μέσα στο δικό του απαιτούμενο χρονικó διάστημα.

Αλλά όταν αυτοί οι φορείς εκθετικά ενισχύονται ή επιταχύνονται

σε σχέση με και μέσα στο αφηρημένο βέλος του χρόνου,

οι υποκείμενοι μαθηματικοί αλγόριθμοι, που περιγράφουν και τις θεμελιώδεις δυνάμεις,

μπορούν να δημιουργήσουν μια συνεκτική πραγματικότητα,

και να έχουν αφηρημένα δομικά στοιχεία.

Αυτός είναι ο λόγος που οι εξισώσεις αρμονικής κίνησης χρησιμοποιούνται σε πολλούς τομείς

της φυσικής που αφορούν περιοδικά φαινόμενα, όπως η κβαντική μηχανική και η ηλεκτροδυναμική,

ή γιατί η αρχή της ισοδυναμίας του Αϊνστάιν,

που χρησιμοποιείται για την εξαγωγή του μοντέλου του χωροχρόνου,

δηλώνει ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ της βαρύτητας και της επιτάχυνσης.

Επειδή η βαρύτητα είναι μόνο μια δύναμη όταν εξηγείται σε σχέση

με ένα ταλαντούμενο πλαίσιο αναφοράς.

Αυτό μπορεί να απεικονιστεί με μια λογαριθμική καμπύλη που μειώνεται σε μια ελικοειδή καμπύλη

από το πλαίσιο αναφοράς, κάνοντας τα αντικείμενα να περιστρέφονται και να κινούνται σε τροχιές.

Πιο απλά οπτικώς , δύο ενισχυμένα ή αναπτυσσόμενα μήλα θα ερμηνευθεί ότι έλκονται

μεταξύ τους, όταν παρατηρούνται από ένα ενισχυμένο πλαίσιο αναφοράς,

καθώς το μέγεθός τους φαίνεται ανεπηρέαστο.

Το αντίθετο συμβαίνει με την παρεμβολή.

Σε μια απλή αναλογία, η αύξηση ή η μείωση του μεγέθους των αντικειμένων,

όσο πάμε πιο κοντά ή πιο μακριά,προσδιορίζεται από τη μετατόπιση σε φορείς του πλαισίου αναφοράς,

με παρόμοιο τρόπο που ένα ραδιόφωνο συντονίζει σε διαφορετικά κύματα για να ακούσει σταθμούς.

Αυτό ισχύει επίσης και για την επίδραση της βαρύτητας.

Στην ουσία, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε πλαίσιο αναφοράς, δεν υπάρχουν θεμελιώδεις δυνάμεις.

Όλες οι αλληλεπιδράσεις, μέσα στην αφηρημένη συνέχειά μας,

μπορεί να προκύψουν μαθηματικώς μέσω παρεμβολής και συντονισμού,

εφόσον λαμβάνεται υπόψη ότι η συνεχώς μεταβαλλόμενη και κυμαινόμενη ελάχιστη μονάδα

ή το κβάντο, είναι το πλαίσιο αναφοράς.

Πειραματικές αποδείξεις περιλαμβάνουν την αόρατη επίδραση στο καθιερωμένο μοντέλο,

όπου μπορούμε να δούμε την επίδραση της δύναμης, αλλά όχι τους πραγματικούς μεταφορείς της δύναμης.

β) Κβαντική Υπέρθεση

Η συνεπής συνέχεια της πραγματικότητας δεν απαιτεί τα κβάντα να έχουν κάποια ειδική αλληλουχία στο χρόνο.

Ένα κβάντο δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε έννοια του χώρου ή του χρόνου

και μπορεί να καταλάβει όλες τις πιθανές κβαντικές καταστάσεις του ταυτόχρονα.

Αυτό ονομάζεται κβαντική υπέρθεση και έχει καταδειχθεί σε πειράματα

όπως το πείραμα της διπλής σχισμής ή της κβαντικής τηλεμεταφοράς,

όπου κάθε ηλεκτρόνιο στο σύμπαν, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ακριβώς το ίδιο ένα.

Η μόνη απαίτηση για ένα αφηρημένο βέλος του χρόνου και συνεπή συνέχεια ή πραγματικότητα

είναι ο αλγόριθμος που περιγράφει το μοτίβο ή την αφηρημένη αλληλουχία των φορέων.

Επειδή αυτή η συνέχεια φέρνει την ικανότητά μας να έχουμε αυτο-επίγνωση

μας κάνει υποκείμενους στις μαθηματικές της συνέπειες: τους θεμελιώδεις νόμους της φυσικής.

Αλληλεπίδραση είναι απλώς μια ερμηνεία αυτού που ουσιαστικά είναι ένα αφηρημένο μοτίβο.

Για το λόγο αυτό η κβαντομηχανική μπορεί να προσφέρει μόνο μαθηματικές περιγραφές,

δεδομένου ότι μπορεί μόνο να περιγράψει μοτίβα μέσα σε άπειρες πιθανότητες.

Όταν η πιθανότητα εκφράζεται ως C,

η πληροφορία που απαιτείται για να περιγραφεί η τρέχουσα στιγμή ή το πλάτος πιθανότητας της C

είναι επίσης αυτή που ενσαρκώνει το βέλος του χρόνου.

Η φύση του βέλους του χρόνου είναι ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα προβλήματα στη φυσική

και είναι υπεύθυνη για πολλές νέες δημοφιλές ερμηνείες.

Η ολογραφική αρχή, για παράδειγμα, ιδιότητα της κβαντικής βαρύτητας και της θεωρίας των χορδών,

διατυπώνει τη θεωρία πώς ολόκληρο το σύμπαν μπορεί να θεωρηθεί ως μια δομή πληροφοριών

δυο μόνο διαστάσεων.

γ) Χρόνος

Έχουμε παραδοσιακά συνδέσει την έννοια του βέλους του χρόνου με την αλληλουχία των γεγονότων

που βιώνουμε μέσα από τη διάταξη των βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων αναμνήσεων.

Μπορούμε να έχουμε μόνο αναμνήσεις για το παρελθόν και όχι για το μέλλον

και πάντα υποθέταμε ότι το γεγονός αυτό αντικατοπτρίζει τη ροή του χρόνου.

Οι επιστήμονες μόλις άρχισαν να αμφισβητούν αυτή τη λογική, όταν ανακαλύψεις στην κβαντική μηχανική

έδειξαν ότι κάποια φαινόμενα δε δεσμεύονται από την γνώμη μας για το χρόνο και ότι η ιδέα μας

για αυτόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αντίληψή μας για την αλλαγή σε παρατηρήσιμες τιμές.

Αυτό αντανακλάται επίσης στη διαστολή του χρόνου και τη συστολή του μήκους,

τα οποία αποτελούν εν μέρη το λόγο που ο Αϊνστάιν καθιέρωσε ότι ο χρόνος και ο χώρος

είναι το ίδιο οικοδόμημα.

Με την απόλυτη έννοια, η έννοια του χρόνου δεν διαφέρει από την έννοια της απόστασης.

Τα δευτερόλεπτα είναι ίσα με τα δευτερόλεπτα φωτός, αλλά ακυρώνει το ένα το άλλο.

Για να διευκρινιστεί: με την απόσταση και το χρόνο να είναι αντίθετα το ένα του άλλου,

το πέρασμα του χρόνου μπορεί να ερμηνευθεί ως η απόσταση που διανύουν οι δείκτες ενός ρολογιού,

καθώς κινούνται σε μια κατεύθυνση που είναι αντίθετη με το χρόνο.

Καθώς κινούνται προς τα εμπρός σε απόσταση,

ουσιαστικά κινούνται προς τα πίσω σε αυτό που ονομάζουμε χρόνο.

Αυτός είναι και ο λόγος που οποιαδήποτε ενιαία ξεχωριστή ελάχιστη μονάδα εμπειρίας

εκμηδενίζεται πάντα άμεσα μέσα σε ένα άχρονο τώρα.

Η κατανόηση αυτή ξεκαθαρίζει τα πράγματα μεταξύ της κατάρρευσης της κυματοσυνάρτησης

και της κβαντικής αποσυνοχής.

Έννοιες όπως η ζωή και ο θάνατος είναι απλώς νοερά δημιουργήματα.

Και κάθε κερδοσκοπικές πνευματικές ιδεές μιας μετά θάνατον ζωής

που λαμβάνει χώρα σε κάποιο βασίλειο,

όπου η αυστηρή μαθηματική θεμελίωση αυτής της πραγματικότητας έρχεται στο τέλος της,

είναι εξίσου κατασκευασμένες.

Μια σημαντική κοσμολογική συνέπεια είναι ότι η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης,

όπου το σύμπαν ανάγεται σε ένα σημείο, εξετάζοντας το παρελθόν, αποτελεί παρεξήγηση.

Η παραδοσιακή παραδοχή του χωροχρόνου, όπου ο χώρος είναι τρισδιάστατος

και ο χρόνος παίζει το ρόλο μιας τέταρτης διάστασης, είναι ανακριβής.

Αν θα θέλαμε να μελετήσουμε την προέλευση του σύμπαντος

θα πρέπει πραγματικά να κοιτάξουμε προς τα "εμπρός",

καθώς η κατεύθυνση του διάνυσματος Cτώρα είναι αντίθετο με το βέλος της απόστασης,

από το οποίο αντιλαμβανόμαστε ένα διαστελλόμενο σύμπαν.

Αν και αυτή η χρονική χαρτογράφηση του σύμπαντος θα αποφέρει μόνο αφηρημένες έννοιες

που δεν έχουν σχέση με τα κβαντικά θεμέλιά του.

Πειραματικές ενδείξεις περιλαμβάνουν την επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος,

ακολουθώντας αυτό που είναι γνωστό ότι είναι μια αντίστροφη

ή χρονικά ανεστραμμένης μέτρησης "μαύρης τρύπας", καθώς και πολλά προβλήματα

που σχετίζονται με τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, όπως το πρόβλημα του ορίζοντος.

δ) Νευρολογικές Συνέπειες

Αυτές οι επαγωγές θα μπορούσαν φέρουν ερωτήσεις σχετικά με την ελεύθερη βούληση,

αφού η επίγνωση φαίνεται να λαμβάνει χώρα μόνο μετά το γεγονός

σύμφωνα την αντίληψή μας για τον χρόνο.

Οι περισσότερες νευρολογικές έρευνες που έχουν ρίξει φως σε αυτό το ερώτημα

δείχνουν ότι το γεγονός έχει πραγματικά γίνει, πριν το συνειδητοποιήσουμε.

Αλλά μια αιτιοκρατική άποψη στηρίζεται σε εσφαλμένη αντίληψη του χρόνου,

όπως αποδεικνύεται από τις μαθηματικές περιγραφές των πιθανοτήτων στην κβαντική μηχανική.

Αυτές οι αντιλήψεις θα έχουν σχέση στην μελλοντική νευρολογική έρευνα,

εφόσον δείχνουν πώς κάθε νευρωνικό κύκλωμα είναι ένα διάνυσμα με κατεύθυνση,

που διέπει τη γνωστική ασυμφωνία και την παρεμβολή ή συντονισμό εντός του C.

Η ικανότητα να κατανοήσουμε και συνειδητά να αλλάξουμε αυτές τις κατευθύνσεις,

που αποκτήθηκαν μέσα από δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, επιβεβαιώνει πόσο σημαντικό είναι

το σύστημα πεποιθήσεων μας στην επέκταση της επίγνωσής μας

και πώς αυτό επηρεάζει την λειτουργία της μνήμης μας, η οποία είναι υπεύθυνη για το βαθμό στον οποίο

μπορούμε να κάνουμε τις συνδέσεις και τις νευρικές διεργασίες που δημιουργούν νόημα.

Εξηγεί επίσης, πως η τεχνητή επίγνωση θα απαιτήσει ένα δίκτυο ανεξάρτητων επεξεργαστών

αντί μιας γραμμικής ακολουθίας από πολύπλοκους αλγόριθμους.

ε) Μια Περιορισμένη Ερμηνεία

Η μεγάλη ενοποίηση του Athene είναι μια λύση που ενοποιεί την κβαντική φυσική

και τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν.

Ενώ απαντά πολλά προβλήματα στη φυσική, όπως αυτά που αναφέρονται εδώ,

αυτή είναι μια περιορισμένη ερμηνεία μου των πρώτων μηνών της επιστημονικής του έρευνας.

Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, είναι σαφές ότι έχουμε μπει σε μια εποχή

όπου η επιστήμη είναι ανοιχτή σε όλους.

Και αν μπορούμε να διατηρήσουμε αφιλτράριστη πρόσβαση σε ένα ουδέτερο διαδίκτυο,

μπορούμε να ελέγξουμε την εγκυρότητα των ιδεών μας, μπορούμε να ενισχύσουμε τη φαντασία μας

κάνοντας νέους συσχετισμούς, και μπορούμε να είμαστε μέρος της εξέλιξης

της κατανόησής μας για το σύμπαν και του νου.

Επίλογος

Στην κβαντική μηχανική μάθαμε να προσεγγίζουμε την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο,

και να βλέπουμε τα πάντα ως πιθανότητες αντί για βεβαιότητες.

Με μαθηματική έννοια, οτιδήποτε είναι δυνατό.

Όπως και στην επιστήμη και στην καθημερινή μας ζωή,

ο βαθμός στον οποίο μπορούμε να υπολογίσουμε ή να καταλάβουμε πιθανότητες

καθορίζεται από την πνευματική μας ικανότητα να αναγνωρίζουμε μοτίβα.

Όσο λιγότερο προκατειλημμένοι είμαστε, τόσο πιο καθαρά μπορούμε να εντοπίσουμε αυτά τα μοτίβα

και να στηρίξουμε τη δράση μας σε λογικές πιθανότητες.

Δεδομένου ότι είναι στην ίδια τη φύση του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μας

να αρνείται τις ιδέες που δεν ταιριάζουν στο τρέχον παράδειγμα μας,

και όσο πιο δεμένοι είμαστε στο σύστημα της πίστης,

τόσο λιγότερο ικανοί είμαστε να κάνουμε συνειδητές επιλογές για τους εαυτούς μας.

Αλλά παρατηρώντας αυτή τη διαδικασία, επεκτείνουμε την επίγνωσή μας

και ενισχύουμε την ελεύθερη βούλησή μας.

Λέγεται ότι η σοφία έρχεται με την ηλικία, αλλά με ανοιχτό μυαλό και σκεπτικισμό,

τη βασική αρχή της επιστημονικής μεθόδου, δεν χρειαζόμαστε δεκαετίες δοκιμών και λαθών

για να ξεκαθαρίσουμε ποιες από τις πεποιθήσεις μας μπορεί να είναι απίθανες.

Το ερώτημα δεν είναι αν οι πεποιθήσεις μας είναι σωστές ή λάθος, αλλά αν το να είμαστε

συναισθηματικά δεμένοι με αυτές είναι περισσότερο ή λιγότερο πιθανό να μας ωφελήσει.

Δεν υπάρχει ελεύθερη επιλογή,

ενώ είμαστε συναισθηματικά δεμένοι σε ένα σύστημα πεποιθήσεων.

Τη στιγμή που έχουμε αρκετή αυτογνωσία για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, μπορούμε πραγματικά

να συνεργαστούμε για να καταλάβουμε τις πραγματικές πιθανότητες

για το τι θα μας ωφελήσει περισσότερο.

"Η εξέλιξη της κβαντικής μηχανικής υπήρξε ένας

"Η εξέλιξη της κβαντικής μηχανικής υπήρξε ένας
πρωτοφανής σκεπτικιστικός έλεγχος προς

"Η εξέλιξη της κβαντικής μηχανικής υπήρξε ένας
πρωτοφανής σκεπτικιστικός έλεγχος προς
τα κλασσικά επιστημονικά πιστεύω μας.

"Η εξέλιξη της κβαντικής μηχανικής υπήρξε ένας
πρωτοφανής σκεπτικιστικός έλεγχος προς
τα κλασσικά επιστημονικά πιστεύω μας.
Η αυτογνωσία και η προθυμία να αναθεωρήσουμε

"Η εξέλιξη της κβαντικής μηχανικής υπήρξε ένας
πρωτοφανής σκεπτικιστικός έλεγχος προς
τα κλασσικά επιστημονικά πιστεύω μας.
Η αυτογνωσία και η προθυμία να αναθεωρήσουμε
τις υποθέσεις μας, που συνεχώς αμφισβητούνται

"Η εξέλιξη της κβαντικής μηχανικής υπήρξε ένας
πρωτοφανής σκεπτικιστικός έλεγχος προς
τα κλασσικά επιστημονικά πιστεύω μας.
Η αυτογνωσία και η προθυμία να αναθεωρήσουμε
τις υποθέσεις μας, που συνεχώς αμφισβητούνται
στην επιστήμη και την ανθρωπότητα, θα καθορίσουν

"Η εξέλιξη της κβαντικής μηχανικής υπήρξε ένας
πρωτοφανής σκεπτικιστικός έλεγχος προς
τα κλασσικά επιστημονικά πιστεύω μας.
Η αυτογνωσία και η προθυμία να αναθεωρήσουμε
τις υποθέσεις μας, που συνεχώς αμφισβητούνται
στην επιστήμη και την ανθρωπότητα, θα καθορίσουν
το βαθμό στον οποίο θα αποκτήσουμε βαθύτερη

"Η εξέλιξη της κβαντικής μηχανικής υπήρξε ένας
πρωτοφανής σκεπτικιστικός έλεγχος προς
τα κλασσικά επιστημονικά πιστεύω μας.
Η αυτογνωσία και η προθυμία να αναθεωρήσουμε
τις υποθέσεις μας, που συνεχώς αμφισβητούνται
στην επιστήμη και την ανθρωπότητα, θα καθορίσουν
το βαθμό στον οποίο θα αποκτήσουμε βαθύτερη
κατανόηση του μυαλού και του σύμπαντος."

Επιμέλεια Ελληνικών Υποτίτλων
Billakos_gr