Όταν προσκλήθηκα για να δώσω
αυτή την ομιλία πριν από μερικούς μήνες

συζητήσαμε μια σειρά τίτλων
με τους οργανωτές,

όπως επίσης και πολλά διάφορα πράγματα.

Όμως κανένας δεν πρότεινε αυτό το ένα,

και η αιτία αυτού ήταν ότι 
πριν από δύο μήνες

ο ιός Έμπολα εξαπλωνόταν 
με γεωμετρική πρόοδο

σε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές
απ' ό,τι είχαμε δει μέχρι τώρα,

και ο κόσμος ήταν τρομοκρατημένος,
αναστατωμένος και ανήσυχος

από αυτή την ασθένεια, με τρόπο
που δεν έχουμε δει στη σύγχρονη ιστορία.

Όμως σήμερα, μπορώ να στέκομαι εδώ και 
να σας μιλώ για τη νίκη κατά του Έμπολα

χάρη σε ανθρώπους
που δεν έχετε ακούσει ποτέ,

ανθρώπους σαν τον Πίτερ Κλέμενς,

έναν λιβεριανό γιατρό που 
εργάζεται στην κομητεία Λόφα

μια περιοχή στη Λιβερία όπου πολλοί
από εσάς, πιθανώς, δεν έχετε ξανακούσει.

Ο λόγος που η κομητεία Κάουντυ 
είναι τόσο σημαντική

είναι διότι πριν από
περίπου τέσσερις μήνες,

όταν η επιδημία είχε μόλις
ξεκινήσει να κλιμακώνεται,

η κομητεία Κάουντυ ήταν ακριβώς
στο κέντρο, στο επίκεντρο της επιδημίας.

Εκείνη την εποχή, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα
και το θεραπευτικό κέντρο εκεί

έβλεπαν δεκάδες ασθενείς κάθε μέρα

και αυτοί οι ασθενείς, αυτές οι κοινότητες
γίνονταν όλο και πιο τρομοκρατημένες

καθώς ο χρόνος περνούσε με την επίδραση
αυτής της νόσου στις οικογένειες τους,

στις κοινότητες, στα παιδιά 
και στους συγγενείς τους.

Έτσι ο Πίτερ Κλέμενς ταξίδεψε
12 ώρες σε μακρύ δύσβατο δρόμο

από την πρωτεύουσα Μονρόβια
μέχρι την κομητεία Λόφα

για να προσπαθήσει και να βοηθήσει στον
έλεγχο της αυξανόμενης επιδημίας εκεί.

Αυτό που βρήκε ο Πίτερ όταν έφτασε εκεί
ήταν ο τρόμος που σας προανέφερα.

Βρέθηκε με τους τοπικούς άρχοντες
και ενημερώθηκε για την κατάσταση.

Αυτό που έμαθε ήταν αποκαρδιωτικό.

Πληροφορήθηκε για τη συμφορά
και την απελπισία

των ανθρώπων που προσβλήθηκαν
από αυτήν την ασθένεια.

Άκουσε τις σπαρακτικές ιστορίες

όχι μόνο για τη ζημιά που προκάλεσε
ο Έμπολα στους ανθρώπους

αλλά και τον αντίκτυπο που είχε 
στις οικογένειες και στις κοινότητες.

Άκουσε τους τοπικούς άρχοντες εκεί
και αυτό που του είπαν ήταν:

«Όταν τα παιδιά μας είναι άρρωστα,
όταν τα παιδιά μας πεθαίνουν,

δεν μπορούμε να τα κρατήσουμε τη στιγμή
που θέλουμε να είμαστε κοντά τους.

Όταν οι συγγενείς μας πεθαίνουν, 
δεν μπορούμε να τους φροντίσουμε

όπως απαιτεί η παράδοση μας.

Δεν μας επιτρέπεται να πλένουμε
τα σώματα και να τα θάβουμε

με τον τρόπο που απαιτούν
οι κοινότητες και τα τελετουργικά μας».

Γι' αυτό τον λόγο ήταν 
πολύ ταραγμένοι, πολύ ανήσυχοι

καθώς ολόκληρη η επιδημία
εξελισσόταν μπροστά τους.

Οι άνθρωποι στρέφονταν εναντίον
των εργαζομένων υγείας που ήρθαν,

τους ήρωες που προσπαθούσαν 
να βοηθήσουν στη διάσωση της κοινότητας,

να βοηθήσουν στο έργο της, 
χωρίς όμως να έχουν πρόσβαση σε αυτήν.

Τότε ο Πίτερ εξήγησε 
στους άρχοντες τι συνέβαινε.

Οι άρχοντες τον άκουσαν 
κι αυτοί με τη σειρά τους.

Ο Πίτερ εξήγησε τι ήταν ο Έμπολα,
τι ήταν αυτή η ασθένεια.

Εξήγησε τι έκανε στις κοινότητες τους.

Εξήγησε επίσης ότι ο Έμπολα απειλεί 
οτιδήποτε αντανακλά στην ανθρώπινη φύση.

Ο Έμπολα σημαίνει πως δεν μπορείτε
να κρατήσετε τα παιδιά σας όπως πριν.

Δεν μπορείτε να κάψετε
τους νεκρούς σας όπως πριν.

Πρέπει να εμπιστευτείτε αυτούς 
τους ανθρώπους με τις διαστημικές στολές

να το κάνουν αυτοί για σας.

Κυρίες και κύριοι, αυτό 
που επακολούθησε ήταν εντυπωσιακό.

Η κοινότητα, οι εργαζόμενοι υγείας
και ο Πίτερ έκατσαν μαζί κάτω

και έκαναν ένα καινούργιο σχέδιο
ελέγχου του ιού Έμπολα στην κομητεία Λόφα.

Ο λόγος που αυτή είναι
μια σημαντική ιστορία, κυρίες και κύριοι,

είναι πως σήμερα, σε αυτή την κομητεία,
η οποία είναι το κέντρο της επιδημίας,

το παρακολουθείτε,
το διαβάζετε στις εφημερίδες,

το βλέπετε στις τηλεοράσεις,

σήμερα στην κομητεία Λόφα, 
εδώ και σχεδόν οκτώ εβδομάδες,

δεν υπάρχει κανένα κρούσμα του ιού Έμπολα.

(Χειροκρότημα)

Αυτό προφανώς δεν σημαίνει 
πως η δουλειά ολοκληρώθηκε.

Υπάρχει ακόμα τεράστιος κίνδυνος
να υπάρξουν πρόσθετα κρούσματα.

Όμως αυτό που διδασκόμαστε είναι
ότι ο ιός Έμπολα μπορεί να ηττηθεί.

Αυτό είναι το βασικό ζήτημα.

Ακόμα και σε αυτή την κλίμακα,

ακόμα και με αυτή τη ραγδαία αύξηση
που είδαμε σε αυτό το περιβάλλον,

γνωρίζουμε τώρα 
ότι ο Έμπολα μπορεί να ηττηθεί.

Όταν οι κοινότητες συνασπίζονται και 
δουλεύουν με το νοσηλευτικό προσωπικό

τότε η νόσος αυτή μπορεί να σταματήσει.

Αλλά πώς ο ιός Έμπολα έφτασε
αρχικά στην κομητεία Λόφα;

Γι' αυτό θα πρέπει να γυρίσουμε 
12 μήνες πίσω, στην έναρξη της επιδημίας.

Όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι από εσάς,
ο ιός πέρασε απαρατήρητος

δεν ανιχνεύτηκε για τρεις ή 
τέσσερις μήνες από την έναρξή του.

Αυτό συνέβη γιατί δεν ήταν
νόσος της δυτικής Αφρικής,

είναι νόσος της κεντρικής Αφρικής,
μισή ήπειρο πιο πέρα.

Οι άνθρωποι δεν είχαν ξαναδεί την ασθένεια

ούτε το νοσηλευτικό προσωπικό.

Δεν γνώριζαν με τι είχαν να κάνουν,

και αυτό έκανε την κατάσταση
ακόμα πιο πολύπλοκη,

ο ίδιος ο ιός προκαλούσε 
ένα σύμπτωμα, μια κλινική εικόνα

που δεν ήταν η συνηθισμένη της ασθένειας.

Έτσι οι άνθρωποι δεν αναγνώριζαν 
καν την ασθένεια,

άνθρωποι που γνώριζαν τον ιό Έμπολα.

Γι' αυτό τον λόγο δεν μπορούσε 
να ανιχνευτεί για κάποιο διάστημα.

Όμως, αντίθετα με τη δημόσια πεποίθηση
μερικές φορές αυτές τις μέρες,

μόλις ο ιός εντοπίστηκε, 
υπήρξε άμεσο κύμα υποστήριξης.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έστησαν αμέσως
ένα κέντρο θεραπείας ιού Έμπολα,

όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε,
στην περιοχή,

ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
και οι συνεργάτες του

χρησιμοποίησαν εκατοντάδες ανθρώπους 
κατά τη διάρκεια των δύο επόμενων μηνών

ώστε να είναι σε θέση 
να εντοπίσουν τον ιό.

Το πρόβλημα, κυρίες και κύριοι,
είναι ότι μέχρι τότε αυτός ο ιός,

γνωστός τώρα ως ιός Έμπολα,
είχε εξαπλωθεί κατά πολύ.

Είχε ήδη ξεπεράσει 
μία από τις μεγαλύτερες ανταποκρίσεις

που είχε στηθεί μέχρι σήμερα
για ένα ξέσπασμα του ιού Έμπολα.

Μέχρι τα μέσα της χρονιάς,
όχι μόνο η Γουινέα,

αλλά τώρα η Σιέρα Λεόνε και η Λιβερία 
ήταν επίσης μολυσμένες.

Καθώς ο ιός εξαπλωνόταν γεωγραφικά
οι αριθμοί αυξάνονταν,

αυτή τη στιγμή, όχι μόνο εκατοντάδες
άνθρωποι έχουν μολυνθεί

και πεθαίνουν από την ασθένεια,

αλλά το σημαντικότερο,
οι ανταποκριτές πρώτης γραμμής,

οι άνθρωποι που είχαν πάει να βοηθήσουν,

το νοσηλευτικό προσωπικό,
οι άλλοι ανταποκριτές,

νοσούσαν και πέθαναν επίσης κατά δεκάδες.

Οι πρόεδροι αυτών των χωρών αναγνώρισαν
την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Συναντήθηκαν αμέσως και συμφώνησαν 
σε μια από κοινού δράση,

συγκρότησαν ένα κοινό κέντρο
έκτακτης ανάγκης στο Κονακρί

όπου προσπαθούν να συνεργαστούν 
για να τερματίσουν την ασθένεια

και να εφαρμόσουν τις στρατηγικές
που προαναφέραμε.

Αλλά αυτό που συνέβη μετά ήταν κάτι
που δεν είχαμε ξαναδεί με τον ιό Έμπολα.

Αυτό που συνέβη μετά ήταν ότι ο ιός,
ή κάποιος άρρωστος με τον ιό,

επιβιβάστηκε σε ένα αεροπλάνο,
πέταξε σε μια άλλη χώρα

και για πρώτη φορά είδαμε
ότι σε άλλη μακρινή χώρα

ο ιός εξαπλωνόταν ξανά.

Αυτή τη στιγμή βρισκόταν στη Νιγηρία
στην πυκνοκατοικημένη μητρόπολη, το Λάγος,

με πληθυσμό 21 εκατομμύρια ανθρώπων.

Τώρα ο ιός ήταν σε αυτό το περιβάλλον.

Όπως θα περιμένατε,
υπήρξε διεθνής συναγερμός,

διεθνής ανησυχία σε μια κλίμακα 
που δεν είχαμε δει τα τελευταία χρόνια,

προκαλούμενη από μια ασθένεια όπως αυτή.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
συγκρότησε αμέσως ομάδα εμπειρογνώμων,

εξέτασε την κατάσταση 
και κήρυξε διεθνή κατάσταση ανάγκης.

Με αυτό τον τρόπο η προσδοκία θα ήταν 
ότι θα υπήρχε ένα τεράστιο κύμα

παγκόσμιας συνδρομής 
για να βοηθήσει αυτές τις χώρες,

που βρίσκονταν σε τόσο μεγάλο πρόβλημα
και ανησυχία εκείνη τη στιγμή.

Όμως αυτό που είδαμε
ήταν κάτι πολύ διαφορετικό.

Υπήρξε εν μέρει μεγάλη ανταπόκριση.

Ένας αριθμός χωρών ήρθαν να βοηθήσουν --
πολλές Μ.Κ.Ο. και άλλοι, όπως γνωρίζετε,

όμως την ίδια στιγμή 
το αντίθετο συνέβη σε πολλές περιοχές.

Ο συναγερμός κλιμακώθηκε 
και πολύ σύντομα αυτές οι χώρες

δεν λάμβαναν την υποστήριξη που 
χρειάζονταν και απομονώνονταν συνεχώς.

Αυτό που είδαμε ήταν ότι 
οι εμπορικές αεροπορικές εταιρείες

άρχισαν να πετούν σε αυτές τις χώρες

και άνθρωποι που δεν είχαν εκτεθεί 
ποτέ τους στον ιό

δεν τους επιτρέπονταν πλέον να ταξιδέψουν.

Αυτό προκάλεσε προβλήματα προφανώς,
όχι μόνο στις ίδιες τις χώρες

αλλά επίσης και στην ανταπόκριση.

Οι οργανισμοί που προσπαθούσαν
να φέρουν ανθρώπους,

ώστε να βοηθήσουν 
να ανταποκριθούν στην επιδημία

δεν μπορούσαν να τους φέρουν αεροπορικώς,

δεν μπορούσαν να τους μεταφέρουν
στις χώρες ώστε να βοηθήσουν.

Σε αυτή την κατάσταση, κυρίες και κύριοι,

ένας ιός όπως ο Έμπολα αποκτά πλεονέκτημα.

Αυτό που είδαμε έπειτα ήταν κάτι 
που επίσης δεν είχαμε ξαναδεί.

Όχι μόνο ο ιός συνεχίζει σε μέρη

όπου οι άνθρωποι είναι ήδη μολυσμένοι
αλλά μετά άρχισε να εξαπλώνεται,

και είδαμε τον αριθμό περιπτώσεων
που βλέπετε εδώ,

κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί
ποτέ πριν σε τέτοια κλίμακα,

μια εκθετική αύξηση των κρουσμάτων
από τον ιό Έμπολα,

όχι μόνο σε αυτές τις χώρες 
ή τις περιοχές που έχουν ήδη μολυνθεί

αλλά επίσης και σε περιοχές 
πιο βαθιά σε αυτές τις χώρες.

Κυρίες και κύριοι, αυτή ήταν
μία από τις πιο ανησυχητικές

διεθνείς επείγουσες καταστάσεις 
στη δημόσια υγεία που έχουμε δει ποτέ.

Αυτό που συνέβη έπειτα, πολλοί από εσάς

το είδατε στις τηλεοράσεις, 
το διαβάσατε στις εφημερίδες,

ήταν ότι το σύστημα υγείας άρχισε να
καταρρέει κάτω από το βάρος της επιδημίας.

Είδαμε ότι τα σχολεία άρχισαν να κλείνουν,
οι αγορές να μην ανοίγουν πλέον,

να μην λειτουργούν πλέον με τον τρόπο
που θα έπρεπε σε αυτές τις χώρες.

Είδαμε ότι η παραπληροφόρηση 
και οι παρανοήσεις άρχισαν να εξαπλώνονται

ακόμα γρηγορότερα στις κοινότητες 
που τρομοκρατήθηκαν ακόμα περισσότερο

σχετικά με την κατάσταση.

Άρχισαν να αποφεύγουν τους ανθρώπους 
με τις διαστημικές στολές, όπως έλεγαν,

που είχαν έρθει για να τους βοηθήσουν.

Έπειτα αυτή η κατάσταση 
επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο.

Οι χώρες χρειάστηκε να κηρύξουν
κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Μεγάλοι πληθυσμοί σε κάποιες περιοχές
χρειάστηκε να τεθούν σε καραντίνα

και μετά ξέσπασαν ταραχές.

Ήταν μια πάρα πολύ τρομακτική κατάσταση.

Σε όλον το κόσμο πολλοί άνθρωποι
άρχισαν να αναρωτιούνται:

Μπορούμε ποτέ να σταματήσουμε τον Έμπολα
όταν αρχίσει να εξαπλώνεται έτσι;

Άρχισαν να αναρωτιούνται: Πόσο καλά
γνωρίζουμε πραγματικά αυτόν τον ιό;

Η πραγματικότητα είναι ότι
δεν γνωρίζουμε τον Έμπολα πολύ καλά.

Είναι μια σχετικά πρόσφατη ασθένεια
από την άποψη το τι γνωρίζουμε γι' αυτήν.

Γνωρίζουμε την ασθένεια μόνο 40 χρόνια,

από τότε που πρωτοεμφανίστηκε
στην κεντρική Αφρική, το 1976.

Αλλά, παρόλα αυτά, γνωρίζουμε
πολλά πράγματα:

Γνωρίζουμε ότι ο ιός επιβιώνει πιθανώς
σε ένα είδος νυχτερίδας.

Γνωρίζουμε ότι πιθανότατα εισέρχεται 
στον ανθρώπινο πληθυσμό

όταν ερχόμαστε σε επαφή με ένα άγριο ζώο

το οποίο έχει μολυνθεί από τον ιό 
και πιθανότατα να νοσεί από αυτόν.

Έπειτα γνωρίζουμε ότι ο ιός
εξαπλώνεται από άτομο σε άτομο

μέσω μολυσμένων σωματικών υγρών.

Και όπως έχετε όλοι δει,

γνωρίζουμε την τρομακτική ασθένεια
που κατόπιν προσβάλλει τους ανθρώπους,

όπου βλέπουμε ότι αυτή η ασθένεια 
προκαλεί υψηλούς πυρετούς, διάρροια, εμετό

και στη συνέχεια, δυστυχώς στο 70% 
των περιστατικών και άνω, θάνατο.

Αυτή είναι μια πολύ επικίνδυνη, 
εξουθενωτική και θανάσιμη ασθένεια.

Όμως, παρότι δεν ξέρουμε την ασθένεια 
για ένα ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα

και δεν ξέρουμε τα πάντα γι' αυτήν,
γνωρίζουμε πώς να τη σταματήσουμε.

Υπάρχουν τέσσερα πράγματα ζωτικής σημασίας
για να σταματήσουμε τον Έμπολα.

Πρώτον και κύριον, οι κοινότητες
πρέπει να κατανοήσουν την ασθένεια,

πρέπει να κατανοήσουν πώς εξαπλώνεται
και με ποιο τρόπο την σταματάς.

Έπειτα πρέπει να διαθέτουμε συστήματα 
τα οποία να μπορούν να βρούν

κάθε μεμονωμένο περιστατικό,
κάθε επαφή αυτών των περιστατικών

και να ξεκινούν την παρακολουθούν
την αλυσίδα μετάδοσης

ώστε να σταματήσουν την μετάδοση.

Πρέπει να έχουμε θεραπευτικά κέντρα,
εξειδικευμένα κέντρα θεραπείας Έμπολα,

όπου οι εργαζόμενοι 
να μπορούν να προστατευτούν

καθώς προσπαθούν να παρέχουν υποστήριξη
στους ανθρώπους που είναι μολυσμένοι

ώστε έτσι αυτοί να επιβιώνουν 
από την ασθένεια.

Στη συνέχεια, για όσους πεθαίνουν

πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι υπάρχει 
μια ασφαλής και ταυτόχρονα αξιοπρεπής ταφή

έτσι ώστε να μην υπάρχει συνάμα 
εξάπλωση εκείνη τη στιγμή.

Έτσι γνωρίζουμε πώς
να σταματήσουμε τον Έμπολα,

αυτές οι στρατηγικές λειτουργούν,
κυρίες και κύριοι.

Ο ιός σταμάτησε στη Νιγηρία 
με αυτές τις τέσσερις στρατηγικές

όπου οι άνθρωποι προφανώς τις εφαρμόζουν.

Σταμάτησε στη Σενεγάλη όπου είχε εξαπλωθεί
όπως επίσης και στις άλλες χώρες

οι οποίες επλήγησαν από τον ιό
σε αυτή την επιδημία.

Έτσι δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι
αυτές οι στρατηγικές πράγματι λειτουργούν.

Το μεγάλο ερώτημα ήταν κατά πόσο αυτές οι
στρατηγικές θα μπορούσαν να λειτουργήσουν

σε αυτή τη κλίμακα, σε αυτή την κατάσταση,
με τόσο πολλές πληγείσες χώρες

από αυτού του είδους 
τη ραγδαία ανάπτυξη που είδαμε.

Αυτό ήταν το ερώτημα που μας απασχολούσε
πριν από δύο με τρεις μήνες.

Σήμερα γνωρίζουμε την απάντηση
σε αυτή την ερώτηση.

Γνωρίζουμε την απάντηση 
λόγω του εξαιρετικού έργου

μιας απίστευτης ομάδας από Μ.Κ.Ο.,
κυβερνήσεων, τοπικών αρχόντων,

αντιπροσωπειών του ΟΗΕ και πολλών
ανθρωπιστικών και άλλων οργανισμών

που εντάχθηκαν στον αγώνα
κατά του Έμπολα στη δυτική Αφρική.

Αλλά αυτό που χρειάστηκε να γίνει εκεί 
ήταν λίγο διαφορετικό.

Αυτές οι χώρες πήραν τις στρατηγικές
που μόλις σας έδειξα,

την εμπλοκή της κοινότητας, την εύρεση
περιστατικού, τον εντοπισμό επαφών, κ.α.

και τα άλλαξαν άρδην.

Υπήρχε τόσο μεγάλη εξάπλωση
που την προσέγγισαν διαφορετικά.

Αυτό που αποφάσισαν να κάνουν 
ήταν αρχικά να επιβραδύνουν την επιδημία

με την ταχεία κατασκευή 
όσο περισσότερων κρεβατιών ήταν δυνατόν

στα εξειδικευμένα κέντρα θεραπείας

έτσι ώστε να σταματήσουν την εξάπλωση 
της ασθένειας από τους μολυσμένους.

Δημιούργησαν πολύ γρήγορα 
πάρα πολλές ομάδες ταφής

ώστε να χειριστούν
με ασφάλεια τους νεκρούς,

έτσι θα επιβράδυναν την επιδημία,

για να δουν αν η κατάσταση
μπορούσε να ελεγχθεί

με τη χρήση αυτής
της κλασσικής προσέγγισης,

της εύρεσης περιστατικού
και της παρακολούθησης επαφής.

Όταν πήγα στη δυτική Αφρική
πριν από περίπου τρεις μήνες,

όταν ήμουν εκεί, αυτό
που είδα ήταν εξαιρετικό.

Είδα προέδρους να ανοίγουν οι ίδιοι
επιχειρησιακά κέντρα εκτάκτου ανάγκης

εναντίον του Έμπολα

έτσι ώστε να μπορούν προσωπικά 
να συντονίσουν και να υποστηρίξουν

αυτό το κύμα διεθνούς υποστήριξης
που προσπαθεί να σταματήσει την ασθένεια.

Είδαμε ένοπλες δυνάμεις των χωρών αυτών 
αλλά και δυνάμεις από πολύ μακρυά

να βοηθούν στην κατασκευή
των κέντρων θεραπείας Έμπολα

τα οποία θα χρησιμοποιούνταν
για την απομόνωση των αρρώστων.

Είδαμε το κίνημα του Ερυθρού Σταυρού 
να εργάζεται εκεί μαζί με άλλες οργανώσεις

καθοδηγώντας τις κοινότητες ώστε 
να θάβουν με ασφάλεια τους νεκρούς τους

οι ίδιοι με έναν αξιοπρεπή τρόπο.

Είδαμε τις υπηρεσίες του ΟΗΕ,
το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα,

να δημιουργούν μια τεράστια αερογέφυρα

όπου θα μπορούν να στέλνουν ανταποκριτές
γρήγορα σε κάθε περιοχή αυτών των χωρών

ώστε να είναι σε θέση να εφαρμόσουν
τις στρατηγικές που μόλις σας ανέφερα.

Αυτό που είδαμε, το οποίο ήταν 
πιθανώς το πιο εντυπωσιακό,

ήταν το απίστευτο έργο 
από τις κυβερνήσεις,

από τους ηγέτες σε αυτές τις χώρες 
μαζί με τις κοινότητες

να προσπαθούν να διασφαλίσουν
ότι οι άνθρωποι κατανόησαν την ασθένεια,

κατανόησαν τα εξαιρετικά πράγματα 
που θα πρέπει να κάνουν

ώστε να σταματήσουν τον Έμπολα.

Και σαν αποτέλεσμα, κυρίες και κύριοι,

είδαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε
δύο με τρεις μήνες νωρίτερα

αν θα ήταν εφικτό ή όχι.

Αυτό που είδαμε ήταν αυτό 
που βλέπετε τώρα σε αυτό το διάγραμμα,

όταν κάναμε απολογισμό την 1η Δεκεμβρίου.

Αυτό που είδαμε θα μπορούσε να κάμψει 
την καμπύλη, να το πω έτσι,

να αλλάξει αυτήν την εκθετική αύξηση

και να μας δώσει ξανά κάποια ελπίδα στην 
ικανότητα να ελέγξουμε αυτό το ξέσπασμα.

Γι' αυτό τον λόγο, κυρίες και κύριοι,
δεν υπάρχει απολύτως καμιά αμφιβολία πλέον

ότι μπορούμε να προλάβουμε την επιδημία 
στην Αφρική και να νικήσουμε τον Έμπολα.

Το μεγάλο ερώτημα όμως 
που έκαναν πολλοί άνθρωποι

ακόμα και όταν είδαν την καμπύλη,

είναι «Περιμένετε μια στιγμή-

είναι υπέροχο που την επιβραδύνουμε
αλλά μπορούμε να την εξαλείψουμε;»

Έχουμε ήδη απαντήσει αυτή την ερώτηση,
στην αρχή αυτής της ομιλίας

όταν αναφέρθηκα 
στην κομητεία Λόφα της Λιβερίας.

Σας είπα την ιστορία του πώς στην κομητεία
Λόφα δημιούργησαν τις συνθήκες

λόγω των οποίων δεν έχουμε δει
τον Έμπολα για οκτώ εβδομάδες.

Όμως υπάρχουν παρόμοιες ιστορίες
και από άλλες χώρες.

Από το Γκέκεντου στη Γουινέα,

την πρώτη περιοχή όπου διαγνώστηκε
το πρώτο περιστατικό Έμπολα.

Έχουμε δει πάρα πολύ λίγα περιστατικά
το τελευταίο δίμηνο,

κι εδώ στην Κενέμα της Σιέρα Λεόνε,
άλλη περιοχή του επίκεντρου της επιδημίας,

δεν έχουμε δει τον ιό 
για περισσότερο από δύο εβδομάδες -

είναι πολύ νωρίς προφανώς 
για να κηρύξουμε νίκη,

αλλά οι ενδείξεις δείχνουν ότι

όχι μόνο μπορούμε να ανταποκριθούμε 
φτάνοντας την ασθένεια

αλλά ότι αυτή η ασθένεια 
μπορεί να εξαλειφθεί τελείως.

Η πρόκληση τώρα βέβαια είναι
να το πετύχουμε στην απαιτούμενη κλίμακα

συνολικά σε αυτές τις τρεις χώρες,
και αυτό είναι μια τεράστια πρόκληση.

Διότι όταν ασχολούμαστε με κάτι 
για τόσο καιρό σε τέτοια κλίμακα

δύο μεγάλοι κίνδυνοι 
έρχονται να συνταχθούν με τον ιό.

Ο πρώτος από αυτούς είναι ο εφησυχασμός,

ο κίνδυνος ότι καθώς η καμπύλη
της ασθένειας αρχίζει να κάμπτεται

τα ΜΜΕ στρέφονται αλλού,
ο κόσμος στρέφεται αλλού.

Ο εφησυχασμός είναι πάντα ένας κίνδυνος.

Ο άλλος κίνδυνος βέβαια είναι 
όταν έχετε εργαστεί τόσο σκληρά

για τόσο μεγάλο διάστημα

και κοιμηθήκατε τόσο λίγες ώρες
κατά την διάρκεια των προηγούμενων μηνών

είστε κουρασμένοι, είστε εξαντλημένοι,

κι αυτοί οι νέοι κίνδυνοι αρχίζουν
να υπεισέρχονται την ανταπόκριση.

Κυρίες και κύριοι, μπορώ να σας πω
ότι μόλις επέστρεψα από τη δυτική Αφρική.

Οι άνθρωποι αυτών των χωρών,
οι ηγέτες αυτών των χωρών,

δεν είναι εφησυχασμένοι.

Θέλουν να εξαλείψουν τελείως 
τον Έμπολα στις χώρες τους.

Αυτοί οι άνθρωποι, ναι, είναι κουρασμένοι
αλλά δεν είναι εξαντλημένοι.

Έχουν την ενέργεια, το θάρρος

και τη δύναμη για να τερματίσουν
αυτή την κατάσταση.

Αυτό που χρειάζονται, κυρίες και κύριοι,
σε αυτό το σημείο

είναι η αμέριστη υποστήριξη
της διεθνούς κοινότητας,

να σταθεί μαζί τους,

να τους ενισχύσει και να φέρει τώρα
ακόμα περισσότερη υποστήριξη

ώστε να ολοκληρώσουν τη δουλειά.

Διότι ο τερματισμός του Έμπολα 
αυτή τη στιγμή

σημαίνει ότι ανακτούν την υπεροχή
εναντίον του ιού

και ξεκινούν να τον κυνηγούν.

Θυμηθείτε ότι αυτός ο ιός, ή καλύτερα, 
αυτή η κρίση ξεκίνησε με ένα περιστατικό

και πρόκειται να τελειώσει με ένα.

Αλλά, αυτό θα τελειώσει μόνο εάν αυτές
οι χώρες έχουν αρκετούς επιδημιολόγους,

αρκετούς υγειονομικούς, διαχειριστές και 
άλλους ανθρώπους να εργαστούν μαζί τους

για να μπορούν να βρουν κάθε περίπτωση,
να παρακολουθούν τις επαφές τους,

και να είναι σίγουροι ότι αυτή η ασθένεια
θα σταματήσει μια για πάντα.

Κυρίες και κύριοι, 
ο Έμπολα μπορεί να ηττηθεί.

Τώρα χρειάζεται να πάρετε αυτή την ιστορία
και να την πείτε στους ανθρώπους

που θα ακούσουν και θα ενημερωθούν
τι σημαίνει να νικάς τον Έμπολα,

και το σημαντικότερο, χρειαζόμαστε 
την υποστήριξή σας στους ανθρώπους

που μας βοηθούν να φέρουμε πόρους 
που χρειαζόμαστε γι' αυτές τις χώρες

ώστε να νικήσουμε αυτή την ασθένεια.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω
που θα επιβιώσουν και θα ευημερίσουν

εν μέρει, λόγω αυτού που κάνετε για
να μας βοηθήσετε να νικήσουμε τον Έμπολα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)