اینترنت به ما آزادی میده، تا در مقیاس بیسبقهای با دوستانمون صحبت کنیم،

کارهای هنری بکنیم، یک کسبوکار راه بندازیم یا بر علیه دولتهامون صحبت کنیم.

این اتّفاقی و تصادفی نیست.

اینترنت از ابتدا برای ایجاد گفتوگوهای همهگیر طرّاحی شد

توسّط جامعهای از دانشمندان و مهندسان،

برای همین هم هیچ فشاری از بالا روشون نبود.

ولی الآن یک تشکّل که توسّط دولت کنترل میشه داره کاری میکنه

که مکان جدیدی بشه که دربارهی آیندهی اینترنت تصمیم میگیره.

اسمش هست «اتّحادیهی ارتباطات راه دور بین المللی» یا ITU.

و در آذرماه امسال دولتهای جهان گرد هم میآن، تا تصمیم بگیرن که چهطور

اختیاراتش رو گسترش بدن تا بتونه تصمیمات مهم رو در مورد شبکه بگیره.

اتّحادیه میتونه یه ریسک بزرگ برای آزادی بیان برخط در هرکجا باشه.

دلیلش اینه. ابتدا پایهها.

هیچکس صاحب اینترنت نیست.

اینترنت مجموعهای از شبکههای مستقل در سراسر جهانه. هرکسی میتونه یه دونه از این شبکهها بسازه

استانداردهای معمول که اینترنت بر روی اونها ساخته شده به وسیلهی کفتوگوهای آزاد برخط بهوجود اومدن،

نه از انحصارهای یک دولت یا شرکت خاص.

ولی حالا بذارین با اتّحادیه آشنا بشیم!

نخست این که اتّحادیه قدیمیه. خیلی قدیمی. نه به اندازهی سیدی، نه به امدازهی تلفنهای با شمارهگیر چرخشی،

به اندازهی تلگرافی که با کد مورس کار میکرد.

وقتی در سال ۱۳۴۴ شمسی تأسیس شد اسمش بود اتّحادیهی تلگراف بینالمللی.

برخلاف اینترنت، اتّحادیه بر اساس گفتوگوهای آزاد بین دانشمندان و مهندسان شکل نگرفته بود.

به جاش فقط دولتهابه اتّحادیه رأی دادن.

و این رأیها پشت درهای بسته داده شد.

اگه دولتها در دادن قدرت بیشتر به اتّحادیه برای تصمیم گیری دربارهی اینترنت موفّق بشن، سهم ما

یه سازمان دولتی عقبمونده و بالا به پایینه

که با سیاستهای باز و پایین به بالای فعلی عوض میشه

و ساختار اینترنت رو در جهان تغییر میده.

و این تازه شروع مشکلات ماست.

اتّحادیه شفّافیت نداره.

پیشنویس لایحههای اتّحادیه علنی نیستند، و مدل «یک کشور، یک رأی» اون تمام قدرت رو به دولتها میده.

اونها میتونن در بارهی اینترنت ما تصمیم بگیرن، بدون این که حتّا بدونیم دارن دربارهی چی صحبت میکنن،

و بعد که تصمیم گرفته شد، خبرش رو به ما میدن.

چه نوع تصمیماتی برای نشست آذرماه امسال درنظر گرفته شد؟

خب، اینجا چندتا از پیشنهادات واقعی هستن که به بیرون درز کردن:

قطع دسترسی به اینترنت برای تعداد زیادی از دلایلی که تشریح دقیقی ندارند؛

برخورد با فعّالیتهای حقوق بشر بینالمللی؛

دادن قدرت بیشتر به دولتها برای زیرنظر گرفتن ترافیک اینترنت و اعمال نفوذ قانونی بر نحوهی فرستادن ترافیک؛

تعریف کردن هرزنامه چنان مبهم که میتونن بستن هرچیزی رو باهاش توجیه کنن

از عکس گربههای ناز تا کمپینهای حقوق بشر.

و قوانین جدیدی برای پول گرفتن از فراهمکنندگان محتوایی که به کاربرها میرسه،

که معنیاش میتونه محتوای کمتری که به جهان در حال توسعه میره، و بسته شدن سایتهایی که براشون پول نمیدین باشه.

ولی قسمت واقعاً ترسناکش: کشورهایی که بیشترین تلاش رو برای کنترل اتّحادیه میکنن

همون کشورهایی هستن که تجاوزکارانه اینترنت رو سانسور میکنن.

در روسیه، ساخت ویدئویی علیه دولت میتونه شما رو دو سال در زندان نگه داره.

در چین نمیتونین حتا به بیشتر وبسایتهای اجتماعی وارد شین.

و ایران داره تلاش میکنه اینترنت ملّی و شبکهی ایمیل خودش رو بسازه، تا تمام جمعیت رو زیر نظر بگیره.

البته اتّحادیه کار خوب هم میکنه:

اونها به جهان درحال توسعه کمک میکنن شبکههای ارتباط راهدور برپا کنن و اتّصالهای پرسرعت رو توسعه بدن.

و سیاستهای فعلی اینترنت هم بدون مشکل نیست.

ایالات متّحده در این مورد برتری و نفوذ داره.

ولی ما نیاز به حلّ این مشکلات به گونهای داریم که آزادی،

عملگرایی و سیاست پایین به بالا رو،

که اینترنت رو این قدر عالی کرده حفظ کنه.

آذر امسال دولتهای ما میشینن تا آخرین تصمیمشون رو دربارهی آیندهی اینترنت بگیرن.

وظیفهی ما کابران اینترنت، در هر کشوری از جهان اینه

که بهشون بگیم: برای اینترنت آزاد به پا خیزید.

اگه هرکسی که این ویدئو رو میبینه بیپرده با دولتش تماس بگیره، ما شانس بردن داریم.

به ما کمک کنید. این ویدئو رو به اشتراک بذارید

و از این سایتها دیدن کنید تا بتونید صداتون رو برسونید

و همین الآن با دولت خودتون تماس بگیرید

بذارید از توانایی جهانی اینترنت برای نجاتش استفاده کنیم!

به رهبرانتون بگین که با دادن اختیار تصمیمهای مهم دربارهی اینترنت به اتّحادیه مخالفت کنن