[Standford University www.stanford.edu] Omroeper: Dit programma wordt U aangeboden door Stanford University. Bekijk ons op stanford.edu. [applaus] Steve Jobs: Bedankt. [Steve Jobs - CEO van Apple en Pixar Animation] Ik ben vereerd om hier te mogen zijn voor jullie promotie van een van de beste universiteiten ter wereld. [gejuich] Eerlijk gezegd ben ik nooit afgestudeerd en is dit het dichtste bij een universiteitsgraduatie als ik ooit gekomen ben. [gelach] Vandaag wil ik drie verhalen over mijn leven vertellen. Dat is het: Niets bijzonders, gewoon drie verhalen. Het eerste verhaal gaat over het verbinden van de stippen. Ik verliet Reed College vroegtijdig na de eerste 6 maanden, maar bleef rondhangen als drop-in 18 maanden lang, voordat ik echt stopte. Dus waarom stopte ik? Het begon voor ik geboren werd. Mijn biologische moeder was een jonge, ongetrouwde studente en ze besloot mij te laten adopteren. Ze vond echt dat ik geadopteerd door afgestudeerden zodat alles geregeld was bij mijn geboorte door een advocaat en zijn vrouw. Behalve dat toen ik kwam ze op het laatste moment besloten dat ze een meisje wilden. Dus kregen mijn ouders, die op een wachtlijst stonden, een telefoontje waarin werd gevraagd: "We hebben een onverwacht zoontje, willen jullie hem?" Ze zeiden: "Natuurlijk." Mijn biologische moeder kwam er later achter dat mijn moeder nooit was afgestudeerd en dat mijn vader nooit de middelbare school had afgemaakt. Ze weigerde de laatste papieren te tekenen. Ze gaf een paar maanden later toe toen mijn ouders beloofden dat ik naar de universiteit zou gaan. Dit was het begin van mijn leven. En 17 jaar later ging ik ook naar de universiteit. Maar ik koos naïef genoeg een universiteit die bijna zo duur was als Stanford, en al het spaargeld van mijn werkende ouders werd gestopt in mijn universitaire onderwijs. Na zes maanden zag ik de waarde er niet van in. Ik had geen idee wat ik met mijn leven wilde doen en hoe de universiteit me dat zou helpen te ontdekken. En hier was ik al het geld aan het uitgeven wat mijn ouders hun hele leven hadden gespaard. Dus ik besloot te stoppen en ik vertrouwde erop dat het allemaal wel goed zou komen. Het was toen best eng, maar als ik terugkijk was het een van de beste beslissingen die ik ooit gemaakt heb. [gelach] Vanaf het moment dat ik was gestopt, kon ik niet meer naar de colleges gaan die ik niet interessant vond, en kwam ik naar de colleges die me wel interessant leken. Het was niet allemaal zo romantisch. Ik had geen studentenkamer, dus ik sliep op de vloer bij vrienden. Ik leverde cola-flesjes in voor het statiegeld om eten mee te kopen, en ik liep elke zondagavond 7 mijl door de stad om één goede maaltijd per week te kopen bij Hare Krishna Temple. Ik vond het heerlijk. En veel van wat ik tegenkwam door mijn nieuwgierigheid en intuïtie te gebruiken bleek later onbetaalbaar te zijn. Laat ik een voorbeeld geven: Reed College bood toen ter tijd misschien het beste schoonschrijfkunst-onderwijs in het land aan. Over de hele campus was elke poster, elk label op elk laatje prachtige handgeschreven. Omdat ik was gestopt en geen normale colleges hoefde te volgen, besloot ik om een college over schoonschrijfkunst bij te wonen om het te leren. Ik leerde over Serif en Sans serif lettertypes, over de hoeveelheid ruimte tussen letters te variëren, en wat goede letterkunst goed maakt. Het was mooi, historisch, lichtelijk artistiek op een manier die wetenschap niet kan vastleggen, en ik vond het fascinerend. Niets van dit alles had zelfs maar potentie om handig te zijn in mijn leven. Maar 10 jaar later, toen we de eerste Macintosh computer ontwierpen, kwam het allemaal terug. En we hebben het allemaal in de Mac gestopt. Het was de eerste computer met mooie letterkunst. Als ik niet naar dat ene college was gegaan, zou de Mac nooit meerder lettertypen en goed uitgelijnde letters hebben gehad. En omdat Windows gewoon de Mac kopieerde, zou waarschijnlijk geen PC ze hebben. [gelach en applaus] Als ik niet was gestopt, was ik nooit naar dat schoonschrijfkunst-college gegaan, en zouden PC's misschien niet de prachtige letterkunst hebben die ze nu wel hebben. Natuurlijk was het onmogelijk om de punten te verbinden door vooruit te kijken toen ik op de universiteit zat. Maar het was heel, heel erg logisch toen ik 10 jaar later terugkeek. Nogmaals, je kunt te punten niet verbinden door vooruit te kijken, dat kan alleen door terug te kijken. Dus heb vertrouwen dat de punten op de een of andere manier met elkaar verbonden worden in de toekomst. Je moet ergens in geloven - Je moed, lot, leven, karma, wat dan ook. Omdat geloven dat de punten zich later wel verbinden je vertrouwen geeft om je hart te volgen, zelfs als het je van het versleten pad afhaalt, en dat zal al het verschil maken. Mijn 2e verhaal gaat over liefde en verlies. Ik had geluk - Ik vond hetgeen waar ik van hield al vroeg in het leven. Woz en ik begonnen met Apple in de garage van mijn ouders toen ik 20 was. We werkten hard, en in 10 jaar groeide Apple van ons twee in de garage, naar een bedrijf van $2 miljard met meer dan 4000 werknemers. We hadden net ons beste product - de Macintosh - een jaar eerder geïntroduceerd, en ik was net 30 geworden. En toen werd ik ontslagen. Hoe kun je ontslagen worden bij een bedrijf dat jij hebt opgericht? Nou, toen Apple groei namen we iemand aan waarvan ik dacht dat hij zeer geschikt was om het bedrijf samen met mij te leiden, en het eerste jaar ging dat prima. Maar toen splitsten onze gedachtes over de toekomst en dreven we uit elkaar. Toen we dat deden, stond het Board of Directors aan zijn kant. En dus was ik op 30-jarige leeftijd stond ik op straat. Heel openbaar op straat. Wat de focus van mijn hele volwassen leven was, was weg, en het was hartverscheurend. Ik wist een paar maanden echt niet wat ik moest doen. Het voelde alsof ik de vorige generatie ondernemers teleur had gesteld, alsof ik het stokje had laten vallen toen het aan mij werd doorgegeven. Ik sprak af met David Packard en Bob Noyce en probeerde mijn excuses aan te bieden omdat ik het zo had verprutst. Ik was een openbare mislukking, en ik dacht er zelfs over om weg te rennen uit Silicon Valley. Maar iets begon me te dagen - Ik hield nog steeds van wat ik deed. De gang van zaken bij Apple hadden dat niet veranderend. Ik was afgewezen, maar nog steeds verliefd. En dus besloot ik overnieuw te beginnen. Toen had ik het niet door, maar ontslagen worden bij Apple bleek een van de beste dingen te zijn die me zouden kunnen overkomen. De druk van het succesvol zijn werd vervangen door de luchtigheid van het beginner zijn, minder zeker over alles. Het gaf me de kans om aan een van de meest creatieve periodes van mijn leven te beginnen. De volgende 5 jaar begon ik een bedrijf genaamd NeXT, een bedrijf genaamd Pixar, en werd ik verliefd op een geweldige vrouw die mijn echtgenote zou worden. Pixar maakte 's werelds eerste computer-geanimeerde film, Toy Story, en is nu een van de meest succesvolle animatie-studio's ter wereld. [applaus en gejuich] Na een opmerkelijke gang van zaken kocht Apple NeXT en kwam ik terug bij Apple, en de technologie die we bij NeXT ontwikkelde is de kern van Apple's huidige renaissance. En Lauren en ik hebben een prachtige familie samen. Ik weet zeker dat dit allemaal niet zou zijn gebeurd als ik niet bij Apple was ontslagen. Het was een smerig medicijn, maar ik denk dat de patiënt het nodig hade. Soms gooit het leven een steen naar je hoofd. Verlies de moed niet. Ik ben ervan overtuigd dat dat het enige ding was dat ervoor zorgde dat ik hetgeen bleef doen wat ik deed. Je moet zoeken waar je van houdt. En dat geldt evenveel voor je werk als voor je geliefden. Je werk gaat een groot deel van je leven opvullen, maar de enige manier om helemaal tevreden te zijn is hetgeen te doen waarvan jij vindt dat het geweldig is. En de enige manier om geweldige werk te doen is om hetgeen te doen waar je van houdt. Als je het nog niet gevonden hebt, blijf zoeken en vestig je niet. Zoals alle zaken van het hard, zul je weten wanneer je het vindt. En, zoals elke relatie, het wordt alleen maar beter hoe langer je doorgaat. Dus blijf zoeken. Vestig je niet. [applaus] Mijn derde verhaal gaat over de dood. Toen ik 17 was, las ik een quote die zo ging: "Als je elke dag leeft alsof het je laatste is, heb je uiteindelijk op een dag gelijk." [gelach] Het maakte indruk op me, en sindsdien, 33 jaar lang, heb ik mezelf elke ochtend in de spiegel aangekeken en mezelf afgevraagd: "Als vandaag de laatste dag van mijn leven is, zou ik dan willen doen wat ik vandaag ga doen?" En als het antwoord te vaak achter elkaar 'nee' was, wist ik dat ik iets moest veranderen. Onthouden dat ik binnenkort dood zou zijn is het belangrijkste instrument wat ik ben tegengekomen om grote beslissingen in het leven te maken. Omdat bijna alles - Alle buitenstaande verwachtingen, trots, angst voor schaamte of mislukking - deze dingen vallen allemaal weg tegenover de dood, zodat alleen het belangrijkste overblijft. Onthouden dat je doodgaat is de beste manier om de valstrik te voorkomen van het denken dat je iets te verliezen hebt. Je bent al naakt. Er is geen reden om je hart niet te volgen. Ongeveer een jaar geleden werd kanker bij mij vastgesteld. Ik had een scan om 7:30 's ochtends, en het liet duidelijk een tumor op mijn alvleesklier zien. Ik wist niet eens wat een alvleesklier was. De doctoren zeiden dat dit het type kanker was dat niet te genezen is, en dat ik niet langer dan 3 tot 6 maanden te leven had. Mijn doctor adviseerde me om naar huis te gaan en de zaken te gaan regelen, wat doctorstaal is voor: 'bereid je voor op je dood'. Het betekent dat je alles wat je in 10 jaar aan je kinderen wilde vertellen in een paar maanden moet vertellen. Het betekent dat je moet zorgen dat alles is geregeld om het zo makkelijk mogelijk te maken voor je familie. Het betekent dat je afscheid moet nemen. Ik dacht de hele dag aan die diagnose. Later die dag had ik een biopsie, waar ze een endoscoop door mijn keel deden, door mijn maag, in mijn ingewanden, een naald in mijn alvleesklier staken en een paar cellen van de tumor te pakken kregen. Ik was onder zijl, maar mijn vrouw, die er was, vertelde me dat de doctoren begonnen te huilen toen ze de cellen onder de microscoop legden, omdat het een hele zeldzame vorm van alvleesklier-kanker bleek te zijn die te genezen was met een operatie. Ik heb de operatie laten doen en ik ben nu gelukkig beter. [applaus] Dit was het dichtst bij de dood als ik ooit geweest ben, en ik hoop de komende decennia niet dichterbij te komen. Nu ik het heb meegemaakt, kan ik dit met wat meer zekerheid vertellen dan toen de dood nog puur intellectueel was. Niemand wil dood. Zelfs mensen die naar de hemel willen, willen niet dood om er te komen. En toch is de dood de bestemming die we allemaal delen. Niemand is er ooit aan ontkomen. En zo moet het zijn, want de dood is waarschijnlijk de beste uitvinding van het leven. Het is de manier van het leven om te veranderen. Het ruimt het oude op en maakt plaats voor het nieuwe. Nu zijn jullie het nieuwe, maar ooit worden jullie langzaamaan oud en worden jullie opgeruimd. Sorry dat ik zo dramatisch ben, maar het is waar. Jouw tijd is gelimiteerd, dus verspil het niet door iemand anders' leven te leven. Raak niet gevangen door dogma - het leven met de resultaten van gedachten van anderen. Laat het lawaai van andermans meningen niet jouw innerlijke stem verzwelgen. En wat het belangrijkste is, heb de moed om jouw hard en intuïtie te volgen. Ze weten op de een of andere manier al wie je echt wil worden. Al het andere komt daarna. [applaus] Toen ik jong was, was er een geweldige uitgave genaamd 'The Whole Earth Catalog', wat een van de bijbels van mijn generatie was. Het was gemaakt door Steward Brand, hier niet ver vandaan, en hij bracht het tot leven met zijn poetisch vleugje. Dit was eind jaren 60, voor PC's en desktoppublishing, dus het werd gemaakt met typemachines, scharen, en polaroid-camera's. Het was als Google in boekvorm, 35 jaar voor het er was: Het was idealistisch, en vloeide over van goede tools en geweldige denkbeelden. Stewart en zijn team hebben een aantal versie's van The Whole Earth Catalog uitgegeven en toen het zijn beste dagen had gekend brachten ze een laatste uitgave uit. Het was midden jaren 70, en ik was jullie leeftijd. Op de achterkant van de laatste uitgave stond een foto van een plattelandsweggetje, zo een die je vindt met wandelen als je een beetje avontuurlijk bent. Daaronder stonden de woorden: "Stay hungry, stay foolish". Het was een vaarwel toen ze het ondertekenden. Bleef hongerig, blijf speels. En dat heb ik altijd voor mijzelf gewenst. En nu, nu jullie afgestudeerden iets nieuws gaan beginnen, wens ik dat voor jullie. Blijf hongerig, blijf speels. Heel erg bedankt. [applaus] [Stanford University - www.stanford.edu] Omroeper: Het voorgaande programma is auteursrechtelijk beschermd door Stanford University. Bezoek ons alstublieft op stanford.edu