Λοιπόν, καλώς επιστρέψατε. Τώρα, ο σκοπός ασφαλώς όλου αυτού του υλικού που είχατε στο γραφείο σας, όλου αυτού του καταχτυπήματος και του ενοχλητικού θορύβου ήταν να στέλνετε δεδομένα μέσω τηλεφώνου χρησιμοποιώντας ήχο. Ο λόγος ήταν το γεγονός ότι τα υπολογιστικά μέσα ήταν σπάνια και εξαιρετικά πολύτιμα. Και για τους επιστήμονες που προσπαθούσαν να επιλύσουν ερευνητικά προβλήματα, η πρόσβαση σε υπολογιστές ήταν ουσιώδης. Και δε θα μπορούσαν όλοι να καθίσουν, σχηματίζοντας κάτι σαν μικρό δακτύλιο, γύρω από τον υπολογιστή. Έτσι λοιπόν είχαμε τηλέφωνα στα γραφεία μας και μπορούσαμε να εργαζόμαστε στο γραφείο, όπως ακριβώς εγώ δουλεύω στο γραφείο μου αυτή τη στιγμή. Αλλά δεν υπήρχε αρκετή υπολογιστική δυνατότητα για να εργαστώ στο γραφείο μου, οπότε έπρεπε να συνδεθώ σε κάτι έξω. Αυτή ήταν λοιπόν η οδός της επιστήμης. Και, ακριβώς επειδή τα υπολογιστικά μέσα ήταν σπάνια, η πρόσβαση σε υπολογιστικούς πόρους ήταν ένας κρίσιμος παράγοντας της επιστημονικής έρευνας. Τώρα, ανέφερα νωρίτερα τη μεταφορά δεδομένων με μισθωμένες γραμμές. Και παρόλο που υπήρχε η τάση αλληλεπίδρασης (σύνδεσης) με έναν τοπικό υπολογιστή, γεωγραφικά κοντά σε εσένα, γιατί μπορούσες να έχεις μόνιμη σύνδεση με κλήση (dial-up) όλη τη μέρα χωρίς να πληρώνεις ένα μόνιμο μίσθωμα, εάν ήσουν τράπεζα ή είχες κάποια επιτακτική ανάγκη, μπορούσες να μισθώσεις κάποια γραμμή από την τηλεφωνική εταιρία 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα κι έτσι να στέλνεις δεδομένα μέσω αυτής οποιαδήποτε στιγμή ήθελες. Χωρίς κλήση, είναι συνεχώς συνδεδεμένη. Αργότερα, εμείς οι ακαδημαϊκοί, εκτός από το να στέλνουμε δεδομένα, θέλαμε να επικοινωνούμε ο ένας με τον άλλο. Θα ήταν ωραίο να είμαστε σε θέση να χρησιμοποιούμε ο ένας τον υπολογιστή του άλλου, αλλά συνήθως είχαμε πάρα πολλούς, αλλά μερικές φορές θέλαμε να στείλουμε ένα αρχείο, ή κάποιο e-mail ή κάτι τέτοιο. Αυτό οδήγησε στην επινόηση και δημιουργία της δικτύωσης μέσω αποθήκευσης και προώθησης. Και πώς δουλεύει αυτό: Θα είχες κάποιο υπολογιστή και θα χρησιμοποιούσες ένα μόντεμ για να κάνεις κλήση, κάπως έτσι. Εννοώ, ίσως είχαν χαρτί αλλά ίσως και να μην είχαν. Αυτό φαίνεται πολύ προηγμένο, αλλά θα είχες κάποιο γεωγραφικά τοπικό υπολογιστή που θα ήταν κατά κάποιο τρόπο ο υπολο- γιστής που έκανε την περισσότερη δουλειά. Δεν είχες υπολογιστή στο γραφείο σου, είχες μόνο μια σύνδεση σε ένα ή περισσότερους υπολογιστές της πανεπιστημιούπολης. Και στη συνέχεια, αυτό που θα έκαναν τα πανεπιστήμια είναι να μισθώσουν μια γραμμή. Κι έτσι θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα πρόγραμμα αλληλογραφίας που θα εκτελούνταν σε αυτόν τον υπολογιστή και μετά θα στέλναμε e-mail και οποιοσδήποτε άλλος θα μπορούσε να τα διαβάσει. Και αυτό που συνέβη ήταν ότι αρχίσαμε να τα συνδέουμε μεταξύ τους σε αυτές τις οφιοειδής δομές, κι έτσι μπορούσαμε να το μοιραζόμαστε αυτό. Θα σας δείξω λοιπόν πως δουλεύει η δικτύωση αποθήκευσης και προώθησης. Κάποιος στέλνει ένα ηλεκτρονικό μήνυμα. Τώρα, ας πούμε ότι είμαστε αυτό το άτομο εδώ κάτω, εντάξει. Και παράλληλα κάποιος άλλος έχει στείλει ένα ηλεκτρονικό μήνυμα επίσης, τα μηνύματα περιμένουν εκεί. Και τώρα το επόμενο άτομο στέλνει ένα ηλεκτρονικό μήνυμα και τώρα 10 δευτερόλεπτα αργότερα, στέλνεις εσύ ένα μήνυμα. Τα μηνύματα αυτά κάθονται στην ουρά. Περιμένουν ακριβώς όπως σε μια γραμμή σε στάση λεωφορείου ή σε μια γραμμή αναμονής σε σταθμό τρένου. Περιμένουν σε μια γραμμή για ένα φλυτζάνι καφέ στα Starbucks. Περιμένουν στη σειρά και αυτό που θα συμβεί είναι ο τοπικός υπολογιστής μας να αρχίσει να στέλνει τα δεδομένα μέσα από τη γραμμή. Και αργά αλλά σίγουρα, θα πάρει λίγο χρόνο, και όλα τα άλλα πρέπει να κάθονται και να περιμένουν. Το καημένο το μήνυμά σου είναι τελευταίο στη σειρά, έτσι πρέπει να περιμένεις. Έτσι τελικά, το πρώτο μήνυμα περνάει από την πλησιέστερη γραμμή. Και μετά το επόμενο μήνυμα αρχίζει να στέλνεται και εσύ πρέπει να περιμένεις αυτό το μήνυμα και περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις. Περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις. Και περιμένεις. Εντάξει. Τώρα είναι επιτέλους η σειρά σου. Το μήνυμά σου λοιπόν τελικά παίρνει τη χρήση της μίας συνδεδεμένης γραμμής. Κι έτσι αυτά, οφείλουν να σταθούν στη γραμμή μέχρι το μήνυμά σου να περάσει απέναντι. Και πάλι όλα αυτά τα μηνύματα (δεν προορίζονται για μόνο έναν υπολογιστή μακριά) πρέπει μετά να περάσουν από την ίδια διαδικασία ξανά, κινούμενα προς την επόμενη σύνδεση μέχρι τελικά να περάσουν από μια σύνδεση εδώ και μετά πάει σε άλλη μία, και τελικά φτάνουν στους ανθρώπους που παίρνουν τα e-mail τους. Επομένως είναι ένα είδος δεσμευμένης γραμμής και πρέπει να σταθείς στη σειρά για να πάρεις την ευκαιρία σου. Και το κλειδί εδώ είναι ότι κάθε μια από αυτές τις μισθωμένες γραμμές έχει σταθερό κόστος 24 ώρες τη μέρα 7 μέρες την εβδομάδα, που είναι άμεσα εξαρτημένο από την απόσταση. Έτσι είδαμε ένα παράξενο φαινόμενο. Και αυτό είναι: Αν μπορούσαμε να προσθέσουμε hops (μεταπηδήσεις?), αυτό θα επιβράδυνε το μύνημά μας, αλλά θα μείωνε σημαντικά το κόστος μας. Κι έτσι, ας πούμε ότι έχουμε το Michigan State University, από το οποίο πήρα όλους τους βαθμούς μου. Το Πανεπιστήμιο του Michingan εδώ στο Ann Arbor, στο οποίο εργάζομαι. Και ας πούμε ότι συνδεόμαστε με τον υπόλοιπο κόσμο και περνάμε από το Cleveland, όπου είναι το Case Western Reserve. Το Case Western Reserve, ήταν πρωτοπόρος στη δικτύωση, και έτσι έχουμε 2 μισθωμένες γραμμές με συγκεκριμένη απόσταση, σωστά; Μία από το East Lansing στο Ann Arbor και μία από το Ann Arbor στο Cleveland κι έτσι μοιραζόμαστε το κόστος αυτών των γραμμών σε 3 σχολεία και μπορούμε όλοι κατά κάποιο τρόπο να συνδεθούμε με το υπόλοιπο διαδίκτυο, να συνδεθούμε όλοι με το υπόλοιπο διαδίκτυο εδώ έξω. Κάποιοι από μας είναι πιο μακριά και χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο. Οι συνάδελφοι στο Cleveland βρίσκονται πιο κοντά. Όπως όλες οι υπόλοιπες συνδέσεις στο, όπως στο East Coast και το West Coast έρχονται μέσω, ας πούμε όπως εδώ στο Cleveland, αλλά εάν απλά μπορούμε να πείσουμε κάποιον μεταξύ μας, ας πούμε το Toledo, να προσθέσει μια σύνδεση. Τώρα βέβαια... Βέβαια, αυτό, δώσε μου πράσινο. Ορίστε. Βέβαια αυτή η γραμμή, πιθανώς πάει, πιθανότατα έκανε το γύρο ενώ εμείς πήγαμε κατευθείαν στο Κλίβελαντ, εδώ. Αλλά βασικά εάν μπορούμε να πείσουμε το Toledo για να εντάξει τους υπολογιστές του και να κρατήσει σε αυτούς τα μηνύματά μας για λίγο, θα μπορούσαμε να στείλουμε τώρα μία μεταπήδηση, δύο μεταπηδήσεις, τρεις μεταπηδήσεις. Αλλά το κόστος τώρα δεν είναι τόσο διαφορετικό, επειδή η αρχική γραμμή μεταξύ Ann Arbor και Cleveland ήταν εξαρτόμενη από την απόσταση. Και, κατά συνέπεια, μπορείτε να σκεφτείτε αυτό πως, μπορείτε να το αποκτήσετε αυτό σχεδόν δωρεάν. Και τώρα έχουμε ένα σύνολο πρόσθετων Πανεπιστημίων. Τόσο για να στέλνουμε πράγματα σε αυτούς, όσο και για να στέλνουν εκείνοι σε ολόκληρο τον κόσμο επίσης. Και έτσι αυτό είναι το κίνητρο, να διαχειριζόμαστε αποτελεσματικότερα το ίδιο κόστος. Τώρα ουσιαστικά εμείς παίρνουμε αυτό το κόστος να το διαιρούμε σε 4 σχολεία. Και εάν αρχίσετε να το σκέφτεστε, δε θα αργήσετε να πείτε, "Ξέρεις, ας βάλουμε ένα εδώ, ένα εδώ, ένα εδώ, ένα εδώ, και ένα εδώ." Επειδή το κόστος της τηλεφωνικής εταιρείας δεν είναι τόσο διαφορετικό. Μπορείτε βέβαια να θεωρήσετε κάθε μία από αυτές τις προσθήκες ως επιπλέον καθυστερήσεις στο μήνυμά σας. Ξέρετε, δεδομένου του γεγονότος ότι κάθε μία από αυτές αντιπροσωπεύει μια εξερχόμενη ουρά μηνυμάτων που βρίσκονται σε αναμονή για αποστολή, υπάρχει κάποια καθυστέρηση. Υπάρχει κάποιο τίμημα με αυτήν την προσθήκη, αλλά είναι τόσο πολύ φθηνότερα. Συνεπώς, η Σχολή μας πρέπει να περιμένει άλλα είκοσι λεπτά για τη λήψη του ταχυδρομείου της, εάν μπορέσουμε να εντάξουμε πολλά περισσότερα πανεπιστήμια. Και έτσι αυτό έτσι ακριβώς λειτουργεί. Υπάρχει αυτό το είδος κινήτρου ότι, αν μπορείτε να βρείτε ένα ενδιάμεσο άτομο, γεωγραφικά ενδιάμεσο σχολείο ή πανεπιστήμιο ή εταιρεία που μπορείτε να τους προσθέσετε, μπορείτε να αντικαταστήσετε μια απομακρυσμένη σύνδεση με δύο κοντινές συνδέσεις. Και αυτό οδήγησε σε μεγάλες αλυσίδες αλληλογραφίας. Και, επομένως, από τα μέσα του 70 έως τα τέλη του 80 οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί επικοινωνούσαν μέσω ενός δικτύου που ήταν σαν αυτό. Αυτό συνήθως ήταν το email και θυμάμαι όταν άρχισα να χρησιμοποιώ το εθνικό email. Πήρε πολύ καιρό στο μήνυμα, να πηγαίνει εμπρός και πίσω, αλλά ήταν στην πραγματικότητα πολύ μαγικό, θελω να πω ποιος νοιάζεται αν χρειάστηκε μία ώρα. Τώρα το περιμένουμε σε τρία δευτερόλεπτα. Στέλνουμε ένα μήνυμα και πατάμε τα κουμπιά ανανέωσης, βιάσου, βιάσου. Ξέρετε, θα μπορούσε να είναι ώρες, θα μπορούσε να είναι ημέρες εάν πηγαίνατε αρκετά μακριά και το μήνυμά σας ήταν αρκετά μεγάλο και καταλήγατε πίσω από πάρα πολλές ουρές. Και έτσι είχατε αυτό τον έναν υπολογιστή τοπικά και κάθε λίγο θα έπρεπε να κάνετε τους περισσότερους υπολογισμούς σας επικοινωνώντας τοπικά. Και κάθε λίγο θα εκτοξεύατε μια σημείωση που κατά κάποιο τρόπο θα αγωνιζόταν να περάσει από όλες αυτές τις διαδοχικές συνδέσεις. Αυτό είναι το είδος της ζωής στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ένα από τα ευρύτερα δίκτυα αυτού του είδους ήταν το λεγόμενο Bitnet. Και το Princeton ήταν κατά κάποιο τρόπο ο διανομέας του και αμέτρητες συνδέσεις φεύγουν από από το Princeton. Και με το να συνδέεσαι σε ένα, ένα δίκτυο με πολλούς άλλους, τότε είχες περισσότερα άτομα να μιλήσεις. Και όσο περισσότερα άτομα συνδέονταν, τόσο φθηνότερο ήταν για τον καθένα. Επομένως, ήταν αρκετά, ήταν το σχεδόν ένα τέλειο πράγμα που έκανε άτομα και πανεπιστήμια να θέλουν να συνεργάζονται, επειδή μαζί το κόστος καθώς το μοιράζονταν, ήταν πολύ, πολύ χαμηλότερο, για την παροχή αυτής της ομοιόμορφης συνδεσιμότητας και του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Έτσι, την ίδια στιγμή, κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, που οι περισσότεροι από εμάς χρησιμοποιούσαν δίκτυα αποθήκευσης και προώθησης, με έναν υπολογιστή της Πανεπιστημιούπολης, ένα σωρό επιστήμονες υπολογιστών χρηματοδοτήθηκαν από την DARPA (Defense Advanced Research Projects Administration) για να φανταστούν ένα διαφορετικό είδος του δικτύου. Η ιδέα ήταν ότι οι άμεσες συνδέσεις είναι δαπανηρές. Οι μεγάλες διαδρομές των δικτύων αποθήκευσης και προώθησης, είναι πολύ αργές, και αν είχες ένα τεράστιο μήνυμα που έμεινε πίσω, τότε τι, πώς θα ξεπεραστεί αυτό; Θα μπορούσε να οφηγήσει στη συμφόρηση του σύστήματος για, για ώρες, αν όχι για μέρες. Και, πώς αποφεύγεις τις αποτυχίες που οδηγούν στην κατάρρευση του όλου συστήματος; Αν σκεφτείς ότι σε ένα δίκτυο αποθήκευσης και προώθησης, αν ένας υπολογιστής χαλάσει, αυτό θα οδηγήσει στην αναμονή των δεδομένων και από τις δύο πλευρές αυτού του υπολογιστή μέχρι αυτός να επανέλθει. Και έτσι, δε θέλεις πραγματικά να έχεις ένα μήνυμα που καθυστερεί υπερβολικά. Αν έχουμε αντ 'αυτού, κατά κάποιο τρόπο, αντί, αντί για μόνο μερικά μηνύματα, αν θέλαμε απλά όλα τα μηνύματα να πηγαίνουν ταυτόχρονα, έτσι ώστε να υπάρχει μια περισσότερο δίκαιη κατανομή του δικτύου, και όχι όποιο φτάνει κάπου πρώτο να το δεσμεύει όλο, μέχρι να ολοκληρωθεί η μετάδοσή του. Η Darpa ήθελε να λύσει το πρόβλημα των μεγάλων καθυστερήσεων. Ξέρετε, πολλοί θα πουν ότι αυτό είχε να κάνει με συνθήκες μάχης, κάτι που είναι ίσως αλήθεια. Αναμενόταν ότι διάφορες συνδέσεις θα βγαίνουν εκτός λειτουργίας σε, σε, σε δυναμικές καταστάσεις. Ίσως ήταν το ότι το προσωπικό μετακινούνταν. Αλλά και για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Κι έτσι, ως αποτέλεσμα, μπορείς να το σκεφτείς όλο αυτό σαν ένα παιχνίδι, στο οποίο οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών κατέχουν το "σύρμα". Έτσι ο καθένας, ακόμα και η κυβέρνηση, ακόμα και ο στρατός πρέπει να μισθώσει τις γραμμές από τις τηλεφωνικές εταιρίες. Κι έτσι ο καθένας είναι σαν να κάνει έρευνα για να καταλάβει ή να δημιουργήσει συστήματα για να καταλάβει πώς να μην πληρώνει στην τηλεφωνική εταιρία τόσα πολλά λεφτά, εντάξει; Είναι λοιπόν αυτά τα ερευνητικά δίκτυα και αν κοιτάξουμε για παράδειγμα σ' αυτό εδώ κάτω, το 1972 είχαν αυτό το δίκτυο. Έχω το, ναι έχω ένα caller. Λοιπόν, έχουν αυτό το δίκτυο 1972 και αυτό έχει κάπου περίπου 12, 14, 15 σταθμούς (hosts) και απλώνεται διασχίζοντας τη χώρα. Τώρα, τώρα, το σημείο κλειδί για αυτό το θέμα είναι, να έχεις το 1972 μισθωμένες γραμμές που ήταν ενεργές 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα κατά μήκος όλης της χώρας; Πολύ ακριβό. Αλλά κοίτα, είναι ένα κυβερνητικό έργο, και η κυβέρνηση λέει αυτό είναι σημαντικό, έτσι θα διαθέσουμε τα χρήματα γιατί, σκεφτόμαστε τις μελλοντικές επικοινωνίες στα πεδία των μαχών και τη δική μας δυνατότητα να κάνουμε υπολογισμούς έτσι ώστε αυτοί να μπορούν να έχουν υπολ-, υπολογιστικό εξοπλισμό σε σε όλη τη χώρα. Αυτό λοιπόν ήταν πολύ ακριβό, άλλα "ερευνητικά" δολάρια είχαν πλημμυρίσει σε αυτό, επειδή επίλυαν ένα ερευνητικό ερώτημα. Αν σκεφτείς αυτό το δίκτυο, δεν ήταν όλο, δεν ήταν σαν να λέμε, ήταν τόσο ακριβό που ο μέσος άνθρωπος δε θα πλήρωνε $15 το μήνα για να το χρησιμοποιήσει. Θα ήταν απλά τόσο δαπανηρό. Αλλά εντάξει. δείτε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπήρχε πάντα τουλάχιστον μία σύνδεση. Είχαν τρεις συνδέσεις που διέσχιζαν τη χώρα με εντελώς ανεξάρτητες συνδέσεις, με το σκεπτικό ότι θα μπορούσατε να αφαιρέσετε μία από αυτά τα πράγματα, και να είστε σε θέση ακόμα να λειτουργείτε. Έτσι, ήταν σε θέση να να ερευνήσουν όλα αυτά τα πράγματα δεξιά, καθώς και το πρόβλημα της αποδοτικότητας, το οποίο έλυσαν χρησιμοποιώντας μεταγωγή πακέτων. Έτσι, από τα μέσα της δεκαετίας του 70 υπήρχαν αρκετοί που ασχολούνταν με αυτό. Και μια ομάδα ανθρώπων μόλις ξεκίνησε να το χρησιμοποιεί στην παραγωγή. Ήταν αρκετά εντυπωσιακό, έτσι δεν είναι; Αν ήσουν, αν ήσουν ένα από αυτά τα πανεπιστήμια ή επιχειρήσεις, είχατε ένα αρκετά εντυπωσιακό, φουτουριστικό κόσμο. Θα μπορούσατε, θα μπορούσατε να στείλετε e-mail και να πάρετε απάντηση πίσω σε 2 λεπτά ή 1 λεπτό ή ακόμα και 30 δευτερόλεπτα. Και έτσι ήταν κατά κάποιο τρόπο ένας φουτουριστικός κόσμος που σε μεγάλο βαθμό επιχορηγούνταν από την κυβέρνηση στο όνομα της έρευνας. Και έτσι υπάρχουν δύο βασικά πράγματα που που πραγματικά βγήκαν από αυτήν την έρευνα. Το ένα είναι η έννοια της Μεταγωγής Πακέτων. Η Μεταγωγή Πακέτων ουσιαστικά εξαλείφει το πρόβλημα που όταν το μήνυμα αρχίσει να χρησιμοποιεί το σύρμα της μισθωμένης γραμμής, θα πρέπει να περιμένετε μέχρι να τελειώσει. Όπως, όπως έδειξα στην αποθήκευση και προώθηση. Αυτό που θέλετε είναι να μπορείτε να στέλνετε μικρά κομμάτια. Σπάστε τα μηνύματα σε μικρά κομμάτια, και στη συνέχεια