ကီရြမ္မွာေတာ့ လယ္သမားေတြက ကြမ္းပင္စိုက္ၾကေပမယ့္ ေရာင္းရခက္တယ္.

၀မ္မနာမွာေတာ့ အမ်ားစုကကြမ္း၀ါးတာၾကိဳက္ၾကေပမယ့္ ကြမ္းသီးမရွိဘူး.

ဒီအေျခအေနမွာ ကြမ္းပင္ရွိတဲ့ ကီရမ္က မာမာမားမား(ပါပူရမ္အမ်ိဳးသမီးမ်ား)နဲ႔ ခ်ိတ္မိဖို႔ အခြင့္အေရးရတယ္.

မာမာမားမားေတြနဲ႔အတူ ကြမ္းသီးေတြကို ၀မ္မနာလမ္းေတြေပၚမွာ ေရာင္းၾကတယ္.

ကြမ္းသီးေလး ေရာင္းခြင့္ေပးပါ။

ဒါေတြကို ဘူတိုနိစ္ ကုန္သည္ေတြဆီက ၀ယ္တယ္.

ဒါေပမယ့္ အျမတ္မရပါဘူး.

ဒီ ပီနန္(ကြမ္းသီး)ဘယ္ေလာက္လဲ..ရူပီ ၅၀၀၀ ပါ.

တခါတေလေတာ့ ဘူတိုနိစ္ကုန္သည္ဆီက ၀ယ္တယ္.၁ ကီလိုဂရမ္ကို ရူပီ ၇ ေသာင္းေပးရတယ္.

ျပီးခဲ့တဲ့ရက္အတည္းငယ္ကေတာ့ ရူပီ ၆၅၀၀၀ ျဖစ္သြားတယ္.

ဒါကို ၀ယ္ျပီးတာနဲ႔ မနက္ကေန ညအထိ ဒီေနရာမွာ ျဖန္႔ခင္းေရာင္းတယ္.

ညဆိုရင္ ည ၈ နာရၤီကေန ၉ အထိ ေရာင္းတယ္.

တခါတေလ ေရာင္းမကုန္ရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္သယ္သြားတာေပါ့.

ကြမ္းသီးေတြက စတိုးဆိုင္ေတြမွာလည္း ေရာင္းေတာ့ေလ..သူတ႔ိုကို ယွဥ္ေရာင္းဖို႔ ခက္တာေပါ့.

ဒီစတိုးမွာဆိုရင္ ေရနံဆီ၊ ဟင္းခ်က္ဆီနဲ႔ တျခားဟာေတြ ေရာင္းတယ္.

ဒီေတာ့ ကြ်န္မတို႔ မာမာမားမား(ပါပူရမ္အမ်ိဳးသမီး)ေတြ ဘာလုပ္ကိုင္စားရမလဲ.

ကြ်န္မတို႔ သူတို႔နဲ႔ အတိုက္အခံ မျဖစ္လိုပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ပါပူရမ္အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ အခြင့္အေရးကို ဘယ္လိုရယူမလဲ.

စလုပ္ဖိ္ု႔သူတို႔မွာ ပိုက္ဆံမရွိရင္ ကြ်န္မတို႔ကူတယ္.

ဒီေတာ့ သူတို႔က ၀ယ္ဖို႔အတြက္ ျဖန္႔ခ်ိေရးေအးဂ်င့္ေတြ ျဖစ္လာတယ္.

ကြမ္းပင္ရွိတဲ့ မာမာမားမား ေတြဟာလည္း ကြမ္းသီးရဖို႔အတြက္ ေအးဂ်င့္ေတြျဖစ္လာတယ္.

ေကာင္းတဲ့ ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းပါပဲ.

အခက္အခဲေတြရင္ဆိုင္ရေပမယ့္ YTHP က Father က ကြ်န္မတို႔လုပ္ငန္းကို ကူညီေပးတယ္.

သူက သိပ္ၾကင္နာတယ္.သူ႔အကူအညီဟာ ကြ်န္မတို႔အတြက္ အင္မတန္အားျဖစ္တယ္.

ဒီေတာ့ ဒီစီးပြားေရးဟာ ကြ်န္မတို႔ ဘ၀ေတြကို ပိုမိုေကာင္းေစ၊ေပ်ာ္ေစမယ္ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္.

YTHP(Yayasan Teratai Hati Papua) က ကြ်န္မတို႔ကို ကူညီေနတာပါ.

ဒီအကူအညီက ကြ်န္မတို႔အတြက္ အင္မတန္ ထိေရာက္တယ္.

ကြ်န္မတို႔ေတြ ကြမ္းသီးကို ေရာင္းႏိုင္ေပမယ့္ အရင္နဲ႔ေတာ့ မတူဘူး။

YTHP က ကြမ္းသီး (၂ )ကီလိုဂရမ္၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ အေထာက္အပံ့ေပးတယ္.

ကြ်န္မတို႔ (၃)ကီလိုဂရမ္ေလာက္ ၀ယ္ႏိုင္ပါတယ္.ကြ်န္မတို႔ေပၚပဲမူတည္တာပါ..၂ ကီလိုဂရမ္အထက္ ထပ္လိုခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပိုက္ဆံေပး၀ယ္ႏိုင္တယ္.

ကြမ္းသီးကေတာ့ ေစ်းၾကီးႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီေစ်းအတက္အက်က ျပသနာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ကြ်န္မတို႔ ေစ်းနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ေရာင္းတယ္.သတ္မွတ္ေစ်းနဲ႔ေပါ့.

(၁)ကီလိုဂရမ္ ယူတယ္.အကုန္ေရာင္းႏိုင္ရင္ ရူပီ ၁၄၀,၀၀၀ …၁၅၀,၀၀၀ ေလာက္ရတယ္.

အဲဒိေတာ့ ရူပီ ၇၀,၀၀၀ ျပန္ေပးႏိုင္တာေပါ့.

အစိုးရကိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ကို ၾကည့္ပါဦးလို႔ ေတာင္းဆိုဖူးပါတယ္.

ပါပူရမ္္အမ်ိဳးသမီးေတြက ပစ ၦၥၥည္းေသးေသးေလးေတြကိုပဲ ေရာင္းနိုင္ၾကတာပါ.

ကုန္သည္ၾကီးေတြကုိ ကြမ္းသီးေတြေရာင္းႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရး မေပးလိုက္ပါနဲ႔.

ကြမ္းသီးထက္ အျခားကုန္ေတြေရာင္းဖို႔သာ ကုန္သည္ၾကီးေတြကို အခြင့္ေပးသင့္ပါတယ္.

စတိုးဆိုင္အျပင္ စားပြဲေသးေလးေပၚမွာ ၾကက္သြန္၊ကြမ္းသီးတို႔ကို တင္မေရာင္းပါန႔ဲ။ အဲဒီအခြင့္အေရးကို ပါပူရမ္အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေပးပါဦး။

ပါပူရမ္ေတြကသာ ဒီပစ ၦၥၥၥၦၥၥၥၥည္းေလးေတြကို ေရာင္းသင့္တာပါ..စတိုးဆိုင္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။

ကြ်န္မတို႕ကို သနားပါဦး…